Steve Earle vierde eerder dit jaar zijn zestigste verjaardag en tekende bovendien voor de zevende keer (!) de papieren om zijn huwelijk te ontbinden. Heel vrolijk is de ouwe rot er niet van geworden en hoe kun je dit beter uiten dan met een onvervalste bluesplaat. Ook Terraplane werd weer gemaakt met zijn band The Dukes, al speelt de band dit keer meer ingetogen dan op de vorige platen en schittert ex-vrouw Allison Moorer dit keer uiteraard door afwezigheid.
Terraplane is zeker geen typische breakup plaat, wat overigens niet betekent dat er geen verwijzingen naar de liefdesbreuk met Allison Moorer zijn te vinden op de plaat. Steve Earle heeft inmiddels echter te vaak met dit bijltje gehakt om zich volledig van slag te laten brengen door een vrouw en bezingt direct ook maar een heleboel andere ellende.
Terraplane is uiteindelijk vooral een terugkeer naar de roots van Steve Earle. De Texaanse muzikant grijpt op Terraplane terug op de folk en blues van zijn geboortegrond en kiest voornamelijk voor rauwe en behoorlijk donkere songs.
Hoewel de combinatie van Steve Earle en blues zeker geen nieuwe combinatie is, vind ik het nog steeds een bijzondere. Steve Earle is in vocaal opzicht geen typische blues muzikant en vertolkt zijn blues songs alsof het stokoude folksongs zijn. Het zal met name voor de blues puristen even wennen blijven, maar persoonlijk vind ik het prachtig.
Steve Earle stak sinds de komst van zijn muze Allison Moorer in een uitstekende vorm en wat mij betreft heeft hij deze weten te behouden. Terraplane laat een gedreven muzikant horen, die het maken van bovengemiddeld goede platen nog steeds niet is verleerd.
Vergeleken met zijn vorige platen is Terraplane een betrekkelijk eenvoudige plaat. Steve Earle beperkt zich dit keer tot de essentie en vertolkt blues songs en folk songs die ook in zijn geboortejaar gemaakt hadden kunnen zijn of zelfs decennia ervoor.
Op Terraplane wordt zoals gezegd betrekkelijk ingetogen gespeeld, al worden ingetogen akoestische songs afgewisseld met rauwe elektrisch versterkte songs. Terraplane is een plaat zonder poespas en zonder uitstapjes buiten de gebaande paden. De meeste songs volgen het stramien van de Zuidelijke blues song en Steve Earle blijkt er een meester in.
Als er al ruimte is voor muzikale uitspattingen komen die van de gitaren van Earle en Chris Masterson, een scheurende mondharmonica of een enkele keer van de viool van Eleanor Whitmore, die ook nog act de présence geeft in een mooi duet en de duetten met Allison Moorer doet vergeten.
Terraplane van Steve Earle wordt nogal wisselend ontvangen en dat verbaast me. Met Terraplane heeft de ouwe rot immers een ruwe en goudeerlijke rootsplaat afgeleverd, die niet onderdoet voor de vele andere prachtplaten in zijn inmiddels zeer imposante oeuvre. Erwin Zijleman
cd 
cd+DVD LP |
