Mijn woonplaats Leiden is een prachtige stad met een al even prachtige geschiedenis, maar wanneer het gaat om haar bijdrage aan de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek speelt Leiden tot dusver een zeer bescheiden rol. Het is veelzeggend dat twee naastgelegen dorpen, Zoeterwoude en Hazerswoude, het veel grotere Leiden weten te overvleugelen met bands als The Shoes en Ivy Green, die wat mij betreft toch meer voor de Nederlandse popmuziek hebben betekend dan Armin van Buren, Rubberen Robbie of de Zangeres Zonder Naam.
Sinds kort is er echter een band die Leiden op de kaart kan zetten als de muziekstad die het wel degelijk is en niet alleen vanwege de grote dichtheid aan goede platenzaken. De naam Glossy Jesus zingt in het Leidse circuit al enige tijd rond, maar door een wat lullig maar ingrijpend verkeersongeluk van zanger/gitarist Maarten van den Hoonaard bleef het langverwachte debuut van de band wat langer op de plank liggen dan gepland.
Dit debuut is vorige maand dan eindelijk toch verschenen en blijkt een verrassend goede plaat. Het is ook een lastige plaat, vooral omdat de muziek van Glossy Jesus niet goed in een hokje is te duwen, waardoor het zo gewenste en comfortabele houvast ontbreekt.
In de openingstrack The Heat And The Cold War dacht ik nog aansluiting te horen bij bands als dEUS en Daryll-Ann, maar in het aanstekelijke Cider For Breakfast schuift Glossy Jesus op richting de jaren 80, zonder dat ik er direct een naam aan kan verbinden (Blancmange komt nu bij de laatste correctie bij me op). Wanneer Glossy Jesus in de derde track, A Hello To Arms verrast met funky muziek die doet denken aan de eerste platen van Robert Palmer, is duidelijk dat het zinloos is om de muziek van de Leidse band in een hokje te duwen, waarna de muziek van Glossy Jesus op haar kwaliteit kan worden beoordeeld.
Die kwaliteit is opvallend hoog. Glossy Jesus verrast op The Hunt met lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar het zijn ook popliedjes die vol verrassingen zitten. Die verassingen komen vaak van het gitaarwerk op de plaat. Glossy Jesus stopt haar songs vol met aanstekelijke gitaarloopjes, maar er is ook altijd een tweede laag, die wel wat doet denken aan het onderschatte gitaarwerk van Roxy Music’s Phil Manzanera, terwijl ook een gierende 70s gitaarsolo (die afkomstig blijkt te zijn van Leidenaar Nico Dijkshoorn) niet wordt geschuwd.
Zeker wanneer blazers worden ingezet klinkt de muziek van Glossy Jesus soms lekker funky, maar een new wave touch ligt altijd op de loer, waardoor de vergelijking met Talking Heads uiteindelijk een onvermijdelijke is.
Iedere vergelijking houdt uiteindelijk maar even stand, want iedere keer als je denkt te weten wat voor vlees je in de kuip hebt, schiet de muziek van Glossy Jesus weer een andere kant op. Het kan hierbij werkelijk alle kanten op. In het fraaie September imponeert Glossy Jesus samen met zangeres Tessa Douwstra in een rootsy ballad, terwijl het experimentelere en veelkleurige Like Chamberlain weer doet denken aan Japan en een aantal andere tracks duidelijke referenties naar The Beatles laten horen.
Aan het eind van de plaat is er wat meer ruimte voor de ingetogen songs en ook in deze songs weet Glossy Jesus indruk te maken met een combinatie van verrassende invloeden en een duidelijk eigen gezicht.
The Hunt bestaat uit elf songs en het zijn elf songs om te koesteren. Het zijn elf songs die allemaal anders klinken, maar het levert een consistent en evenwichtig elftal op dat in de praktijk maar moeilijk te kloppen zal blijken te zijn.
Met The Hunt zet Glossy Jesus de Leidse popmuziek op de kaart, maar hier zal het niet bij blijven. The Hunt is immers een plaat waarmee Glossy Jesus nationaal en internationaal vooruit kan, al is het maar omdat ik eigenlijk geen andere band ken die klinkt als Glossy Jesus en The Hunt uiteindelijk ook nog eens flink verslavend blijkt. Razend knappe plaat. Erwin Zijleman
cd 
LP |
