Marcel Hulst is de zanger en gitarist van de Amsterdamse band Maggie Brown en dat is op deze BLOG zeker geen onbekende. Vrijwel precies een jaar geleden bejubelde ik het titelloze debuut van Maggie Brown en riep ik de plaat uit tot één van de betere gitaarplaten van dat moment. Dat vond ik aan het eind van het jaar nog steeds, waardoor het debuut van Maggie Brown ook opdook in mijn jaarlijstje.
Van Maggie Brown gaan we in de toekomst vast nog heel veel horen, maar een nieuwe plaat laat nog even op zich wachten. Momenteel gaat de aandacht van Marcel Hulst immers uit naar zijn soloproject Mountaineer, waarvan vandaag het prachtige 1974 is verschenen.
Ik heb 1974 al een tijdje als download in huis, maar inmiddels draait 1974 ook op vinyl zijn rondjes. Ik maak me normaal gesproken nooit zo heel druk om geluidskwaliteit, maar het moet gezegd worden dat 1974 op vinyl nog veel beter en vooral warmer klinkt dan op cd of als download. Maar dit terzijde. Het gaat uiteindelijk natuurlijk om de muziek en die is prachtig.
1974 van Mountaineer is niet direct te vergelijken met het debuut van Maggie Brown. Het is een behoorlijk ingetogen en grotendeels akoestische plaat vol mooie en opvallend intieme popliedjes. Vaak folky, vaak ook met een wat psychedelische ondertoon.
Waarom de plaat de titel 1974 heeft meegekregen weet ik niet zeker, maar ik kan het wel bedenken. 1974 is een plaat die net zo goed had kunnen worden gemaakt in het jaar waarin het Nederlands voetbalelftal het WK had moeten winnen, ABBA het songfestival won en Richard Nixon aftrad als president van de Verenigde Staten. Nu zijn ingetogen folky singer-songwriter songs natuurlijk van alle tijden, maar 1974 van Mountaineer mist het gejaagde van de huidige tijd en heeft daarom een heerlijk rustgevende uitwerking.
Ondertussen valt er ook heel veel te genieten. 1974 van Mountaineer bestaat voor een belangrijk deel uit akoestische gitaren en de mooie stem van Marcel Hulst, maar wanneer je goed luistert naar de plaat, valt op dat de instrumentatie veel rijker is dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Spaarzame percussie, mooie baslijnen en hier en daar wat (uiteraard) analoge synths voorzien de songs van Mountaineer steeds weer van net wat andere kleuren en bovendien van diepgang.
Hoewel Mountaineer andere muziek maakt dan Maggie Brown, hoor ik ook wel wat overeenkomsten. 1974 laat net als het debuut van Maggie Brown prachtig gitaarwerk horen en net als bij Maggie Brown valt de muziek van Mountaineer op door een combinatie van dromerige klanken en onderhuidse spanning, waardoor je aan de ene kant wegdroomt en aan de andere kant geen noot wilt missen. Een andere constante factor is de prettige stem van Marcel Hulst, die er ook op deze plaat in slaagt om je zijn muziek in te zuigen, waardoor 1974 veel meer impact heeft dan de gemiddelde plaat.
1974 had zoals gezegd met een beetje fantasie ook best in de jaren 70 gemaakt kunnen worden (de plaat was destijds ergens tussen Donovan en het ingetogen werk van The Beatles terecht gekomen), maar aan de kant heeft de plaat ook raakvlakken met de alternatieve folk en Americana van veel recentere datum en hoor ik af en toe ook wat van Pink Floyd (maar dat zal aan mij liggen). Hiernaast duiken af en toe bijzondere ritmes op die men in 1974 nog niet had durven bedenken.
Net als het debuut van Maggie Brown is het debuut van Mountaineer een plaat om te koesteren. Omarm deze plaat en het ene na het andere popliedje wordt je dierbaar en uiteindelijk zijn het er tien. Prachtplaat. Erwin Zijleman
Alle versies van 1974 zijn verkrijgbaar via de bandcamp pagina van Mountaineer: https://mountaineer-music.bandcamp.com/album/1974. Als het even kan zou ik gaan voor vinyl, want daarop klinkt de plaat net wat beter. Bovendien hadden we in 1974 alleen maar vinyl. En de download krijg je er gewoon bij.
ff