Wanneer het is begonnen weet ik niet meer, maar mijn zwak voor Franse zangeressen gaat inmiddels al heel wat jaren mee. Het is een zwak dat ooit werd aangewakkerd door de Franse zuchtmeisjes, maar inmiddels kan ik ook Franse zangeressen die het predicaat Frans zuchtmeisje niet verdienen zeer waarderen. Mijn liefde voor de Franse zangeres Rose is inmiddels al weer negen jaar oud. Negen jaar geleden debuteerde deze Rose (echte naam: Keren Meloul) immers met een plaat die qua genadeloze verleiding goed aansloot bij de muziek van de op dat moment nog razend populaire zuchtmeisjes, maar die in muzikaal opzicht andere accenten legde.
Het titelloze debuut van Rose bleef ver verwijderd van de Bossanova van de zuchtmeisjes, maar sloot aan de ene kant aan bij de Franse muzikale tradities, terwijl aan de andere kant invloeden uit de Amerikaanse folk, psychedelica en West-Coast pop uit de jaren 60 en 70 werden verkend.
De twee platen die volgden (Les Souvenirs Sous Ma Frange uit 2009 en Et Puis Juin uit 2013) waren misschien net wat minder indrukwekkend dan het zo goede debuut, maar waren desondanks goed voor vele aangename uurtjes op de Franse tolwegen (en later de Nederlandse snelwegen).
Ik heb Frankrijk de afgelopen twee jaar links laten liggen en ook dit jaar ga ik het aanbod van de Franse Hypermarchés niet persoonlijk verkennen, maar gelukkig wist de nieuwe plaat van Rose Nederland op eigen kracht te bereiken. De titel van haar nieuwe plaat, Pink Lady, doet misschien vermoeden dat Rose op het Engels is overgestapt, maar gelukkig is ook de vierde plaat van de Française volledig Franstalig.
Op Pink Lady trekt Rose de lijn van haar vorige twee albums door, wat betekent dat de invloeden die het debuut van de Française zo bijzonder maakten slechts in bescheiden mate aanwezig zijn en de lekker in het gehoor liggende Franse popmuziek domineert.
Rose laat op Pink Lady horen dat ze de klassiekers van de Franse popmuziek en de Franse chansons kent, maar wat mij betreft slaagt ze er ook dit keer in om een geluid te laten horen dat net wat afwijkt van dat van de concurrentie in de schappen van de Franse Hypermarchés.
Ook Pink Lady is weer een plaat die doet verlangen naar de zomer, maar Rose prikkelt ook de fantasie met muzikale invloeden die je niet verwacht van een Franse popzangeres. Het zijn invloeden die kris kras door een aantal decennia popmuziek springen en de muziek van Rose voorzien van een artistieke meerwaarde die in dit genre nog wel eens ontbreekt.
Sterkste wapen van Rose blijft natuurlijk haar stem. Het is een zwoele stem vol passie en het is ook nog eens een stem met een licht rauw of hees randje, wat de muziek van Rose voorziet van een beetje doorleving en heel veel ultieme verleidingskracht.
Pink Lady van Rose draait hier inmiddels al een tijdje zijn rondjes en zorgt voor de zonneschijn die buiten nog wat teveel ontbreekt dit jaar. Tijdens al die rondjes is Pink Lady van Rose alleen maar beter geworden. Zoveel beter dat de tweede en derde plaat van Rose inmiddels op flinke achterstand zijn gezet en het onaantastbaar geachte debuut binnen bereik komt. Voor een ieder voor wie de zomer van 2015 niet compleet is zonder Franse verleiding is dit de plaat die je er dit jaar uit moet pikken. Erwin Zijleman
