Luister naar Slow Gum van de Australische singer-songwriter Fraser A. Gorman en je waant je onmiddellijk in de jaren 70. Fraser A. Gorman, die overigens uit dezelfde scene komt als Courtney Barnett, zoekt en vindt zijn inspiratie in de hoogtijdagen van de grote singer-songwriters uit dit decennium, maar bestrijkt hierbij een opvallend breed palet.
De muziek van de Australiër is het ene moment akoestisch en ingetogen, maar pakt net zo makkelijk uit met rijke arrangementen en een steviger rockend geluid.
Het is hierdoor niet eens zo makkelijk om namen te verbinden aan de muziek van Fraser A. Gorman of het wordt meteen een flinke waslijst. Voor de laatste optie kies ik voor de afwisseling eens niet. Bij eerste beluistering van Slow Gum hoorde ik wat van Bob Dylan, Townes van Zandt, Syd Barrett, Lou Reed en Paul McCartney, maar bij een volgende luisterbeurt doken weer hele andere namen op en dit gaat voorlopig nog wel even door.
Fraser A. Gorman maakt op Slow Gum muziek die soms Brits, maar uiteindelijk toch vooral Amerikaans klinkt. Op het debuut van de Australiër domineren invloeden uit de folkrock, maar door het gebruik van de pedal steel en de viool staat Slow Gum ook bol van de invloeden uit de countryrock. Invloeden uit de singer-songwriter pop en de psychedelica maken het authentiek aandoende geluid van Fraser A. Gorman compleet.
Nu is de Australiër zeker niet de eerste die aan de haal gaat met invloeden uit de jaren 70, maar op één of andere manier is Slow Gum meer dan de zoveelste 70s retro-plaat. Het is niet eens makkelijk om uit te leggen waarom dit zo is. Wanneer ik luister naar het debuut van Fraser A. Gorman associeer ik onmiddellijk met een flinke stapel klassiekers uit de platenkast, maar op hetzelfde moment klinkt Slow Gum ook als de klassieker die ik tot dusver heb gemist en als een plaat die ook in 2015 fris en urgent klinkt. Zo ligt Slow Gum vaak dicht bij de hedendaagse Americana, om je het volgende moment weer een aantal decennia terug te werpen in de tijd.
Uiteindelijk beoordeel ik een plaat niet op de invloeden die te horen zijn, maar op de muziek, de zang, de productie en de songs. Slow Gum van Frase A. Gorman scoort op al deze categorieën hoog. In muzikaal opzicht is Slow Gum een hele lekkere, maar ook voldoende veelzijdige plaat, die ook nog eens weet te verrassen door onverwachte accenten.
Fraser A. Gorman beschikt verder over een aangenaam stemgeluid, dat doet denken aan van alles en nog wat uit de jaren 70, maar uiteindelijk niet één op één is te vergelijken met dat van een zanger die ik al in de kast heb staan.
De productie van de plaat herinnert onmiddellijk aan de muziek uit de jaren 70, maar vindt ook vrij makkelijk aansluiting bij de Americana uit het heden, wat knap is, en Fraser A. Gorman schrijft ook nog eens songs die onmiddellijk blijven hangen en heel snel memorabel zijn. Het zijn bovendien songs die diepgang laten horen en meer dan eens buiten de lijntjes durven te kleuren.
Ik word wel eens moe van alle nieuwe muziek die zo nadrukkelijk terug grijpt op vervlogen tijden, maar van Slow Gum van Fraser A. Gorman krijg ik alleen maar energie. Fraaie plaat van een muzikant die het hopelijk net zo ver gaat schoppen als zijn muzikale maatje Courtney Barnett. Het zou zeer verdiend zijn. Erwin Zijleman
cd 
LP