Eerder deze week viel Mystery Glue van Graham Parker & The Rumour op de mat. Absoluut een bekende naam, maar ook een bekende naam die in mijn platenkast schittert door afwezigheid. Toen ik aan het eind van de jaren 70 mijn eerste platen kocht, heb ik in de platenzaak (het is nauwelijks meer voor te stellen dat dit destijds de enige plek was om nieuwe muziek te beluisteren) wel eens een Graham Parker plaat beluisterd, maar deze plaat (het zal The Parkerilla uit 1978 of Squeezing Out Sparks uit 1979 zijn geweest) kon me destijds niet tot aanschaf verleiden.
Ondanks het feit dat Graham Parker tot op de dag van vandaag platen is blijven maken en werd bejubeld door muzikanten die ik wel zeer waardeerde, heb ik de man nooit een tweede kans gegeven, tot ik eerder deze week Mystery Glue in de cd-speler stopte. Het is een plaat die me aangenaam heeft verrast. Zeer aangenaam heeft verrast durf ik wel te zeggen.
Mystery Glue is de tweede plaat die Graham Parker met het in 2011 heropgerichte The Rumour heeft gemaakt (en de zevende studioplaat met de band) en het is een vrij ingetogen plaat geworden. Graham Parker is in de geschiedenisboeken van de popmuziek opgenomen als ‘angry young man’ maar nu hij de pensioengerechtigde leeftijd nadert, klinkt hij een stuk milder dan in zijn jonge jaren.
Bruce Springsteen, sinds jaar en dag fan van Graham Parker, omschreef de muziek van de Brit ooit eens als ‘the best of Van Morrison, Eric Burdon and John Lennon’. Van deze namen hoor ik op Mystery Glue vooral die van Van Morrisson terug. Hiernaast heb ik bij beluistering van de nieuwe plaat van Graham Parker en zijn band associaties met Elvis Costello, Nick Lowe, heel af en toe diezelfde Bruce Springsteen en vooral John Hiatt.
Op Mystery Glue domineert een sfeervolle mix van rhtythm & blues, countryrock, folkrock, pubrock soul en pop, met stevige ankers in de jaren 70. The Rumour klinkt als een goed geoliede machine en Graham Parker voelt zich hoorbaar als een vis in het water in het warme en rijke geluid van de band.
Natuurlijk heb ik ook nog even geluisterd naar de platen die Graham Parker aan het eind van de jaren 70 maakte. Deze zijn rauwer en bijtender en hierdoor vast een stuk urgenter dan Mystery Glue, maar als ik eerlijk ben vind ik de manier waarop Graham Parker nu zingt net wat aangenamer.
Aangenaam is ook een typering voor de rest van Mystery Glue. Graham Parker en zijn band doen geen enkele poging om in muzikaal opzicht te vernieuwen, maar schotelen de luisteraar een aangename mix van een aantal decennia popmuziek voor. Met veel liefde gespeeld en met een glansrol voor de gitarist en de pianist.
Ook de songs op de plaat dringen zich makkelijk op en voelen stuk voor stuk aan als een warm bad. Mystery Glue klinkt als een plaat die ik al talloze jaren in de kast heb staan en koester en dat is knap. Het heeft voor een belangrijk deel te maken met de ontspannen maar ook gedreven wijze waarop Graham Parker en zijn band muziek maken.
Het overkomt me niet al te vaak meer dat ik voor het eerst kennis maak met een muzikant die al een imposant oeuvre op zijn naam heeft staan, maar in het geval van Graham Parker is het weer eens het geval. Ik ga zeker goed luisteren naar de rest van de man’s werk, maar weet nu ook al dat deze eerste kennismaking met zijn werk overeind blijft als één van de uitschieters in zijn oeuvre.
Mystery Glue van Graham Parker & The Rumour is zeker geen plaat om heel druk over te doen, maar ach wat klinkt het allemaal lekker. Ik denk dat er heel wat ouwe rotten met enige jaloezie luisteren naar deze wederopstanding van een groot muzikant en gelijk hebben ze. Prachtige plaat van een door mij zeer onderschat muzikant. Mea culpa. Erwin Zijleman
cd 
LP