Marc Almond dook aan het begin van de jaren 80 op als zanger van het duo Soft Cell. Samen met Dave Ball maakte hij een synthpop klassieker (Non-Stop Erotic Cabaret uit 1981), waarna het doek vrij snel viel voor het tweetal. Marc Almond begon vervolgens aan een succesvolle solocarrière, die met name in de jaren 80 een stapeltje uitstekende platen opleverde (Stories Of Johnny uit 1985, Mother Fist And Her Five Daughters uit 1987, The Stars We Are uit 1988 en het met Jacques Brel covers gevulde Jacques uit 1989 schaar ik onder de klassiekers uit de jaren 80).
In de jaren 90 raakte Marc Almond, mede door wat mindere platen, vrijwel volledig uit beeld, waarna een zwaar verkeersongeluk in 2004 hem bijna het leven ontnam.
De afgelopen tien jaar timmert Marc Almond gelukkig weer stevig aan de weg. Dat doet hij met platen waar ik met geen mogelijkheid doorheen kom, maar gelukkig ook met platen die herinneringen oproepen aan zijn beste werk. Stardom Road uit 2007 was zo’n plaat, de vorig jaar verschenen ‘restjesverzamelaar’ The Dancing Marquis was er een en ook het onlangs verschenen The Velvet Trail is een plaat die Marc Almond in een ouderwetse vorm laat horen.
The Velvet Trail opent met een klassiek intro, maar wanneer de violen plaats maken voor synths is de plaat direct het warme bad waarop ik gehoopt had. Marc Almond creëerde in de jaren 80 een uniek eigen geluid en borduurt hier nog altijd op voort. The Velvet Trail is licht theatraal, flirt met synthpop en beats en wordt gedragen door de gloedvolle vocalen van Marc Almond. Het zijn elementen die vrijwel al zijn platen domineren, maar het zijn ook elementen die pas kleur krijgen wanneer ze worden omgeven door goede songs.
Deze goede songs zijn op The Velvet Trail in ruime mate aanwezig. Het zijn vooral toegankelijke songs die in het hokje pop passen; een hokje waarin Marc Almond zich in het verleden ook al meer dan eens als een vis in het water voelde.
The Velvet Trail werd geproduceerd door producer Chris Braide, die tot dusver vooral werkte met popdiva’s als Britney Spears, Beyoncé en Lana Del Rey en DJ’s als David Guetta en Afrojack. Het is een opvallende keuze, maar het is een keuze die verrassend goed uitpakt. Chris Braide heeft The Velvet Trail voorzien van een warm organisch geluid met wat voorzichtige elektronische impulsen. Het is een geluid waarin Marc Almond volop kan schitteren met zijn nog altijd bijzonder mooi klinkende stem.
The Velvet Trail klinkt eigentijds, maar raakt gelukkig ook nog altijd aan het werk dat Marc Almond in de jaren 80 uitbracht en is bovendien niet bang voor de van de Brit bekende uitstapjes richting jaren 30 cabaret.
De hoogtijdagen van Marc Almond liggen inmiddels een tijdje achter ons, maar met The Velvet Trail is de Brit terug op de hoogste trede. Zomaar één van de betere platen van Marc Almond; dat had ik persoonlijk niet meer verwacht, maar ik ben er wel heel blij mee. Erwin Zijleman
cd 
cd+DVD 2 LP's