Liefhebbers van lichtvoetige of zelfs zonnige popsongs kunnen direct stoppen met lezen, want voor dit soort popsongs ben je bij Chelsea Wolfe niet aan het juiste adres. De muzikante uit Los Angeles maakte in het verleden al een aantal aardedonkere platen, maar dat het nog veel donkerder en duisterder kan laat ze horen op haar nieuwe plaat Abyss.
Wat direct opvalt bij beluistering van de nieuwe plaat van Chelsea Wolfe is de bij vlagen loodzware instrumentatie. Gitaarriffs die zo lijken weggelopen uit de (doom)-metal bepalen op het eerste gehoor het geluid op Abyss.
Toch is Abyss zeker geen (doom)-metal plaat. Chelsea Wolfe speelt met de rauwe riffs en zet ze gedoseerd in in een geluidstapijt dat zich langzaam voortsleept en ook ruimte biedt aan atmosferische en elektronische klanken.
Het past allemaal prachtig bij de mooie en bijzondere stem van de Amerikaanse, die zich steeds aanpast aan de klanken die haar omringen, waardoor Abyss binnen een paar seconden zowel lieflijk, sprookjesachtig, bezwerend en dreigend kan klinken; een kwaliteit die Chelsea Wolfe deelt met onder andere Siouxsie Sioux en vooral PJ Harvey.
Met de bijzondere instrumentatie onderscheidt Chelsea Wolfe zich al van haar concurrenten, maar dit doet ze ook nog eens met haar songs. Abyss is zeker geen makkelijke plaat, maar wanneer je eenmaal gewend bent geraakt aan de donkere wolken die zich samen pakken boven de speakers, valt er op de nieuwe plaat van Chelsea Wolfe veel moois te ontdekken.
Abyss is een plaat vol spanning en dynamiek. Alle songs op de plaat slepen zich voort van uitbarsting naar uitbarsting, maar vrijwel altijd komen ze als een verrassing. Abyss is een plaat waarvoor je je open moet stellen, maar als je dit hebt gedaan grijpt de plaat je genadeloos bij de strot. Abyss is dan een plaat vol avontuur, vol passie, vol onderhuidse spanning en vol emotie. De instrumentatie is er vervolgens een die je laag voor laag wilt ontrafelen, terwijl de prachtige stem van Chelsea Wolfe zorgt voor emotie en diepte.
Liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters zullen ongetwijfeld een voorkeur hebben voor de fraaie akoestische plaat die Chelsea Wolfe een paar jaar geleden maakte (Unknown Rooms: A Collection of Acoustic Songs uit 2012), maar ook Abyss verdient absoluut een kans. Ik durf het inmiddels al voorzichtig een wereldplaat te noemen. Erwin Zijleman
