Nu het doek voor Pink Floyd definitief is gevallen, zijn we voor het uit duizenden herkenbare gitaarwerk van David Gilmour aangewezen op zijn solowerk.
Rattle That Lock komt nog geen jaar na Pink Floyd’s zwanenzang The Endless River en sluit in de instrumentale openingstrack naadloos aan op deze plaat.
Die lijn had David Gilmour wat mij betreft eindeloos door kunnen trekken, want waar The Endless River voor velen nog altijd een goed alternatief is voor de zwaardere slaapmiddelen, vind ik het nog altijd een fascinerende en bij vlagen bloedstollend mooie plaat.
David Gilmour kiest op Rattle That Lock voor een veelzijdiger geluid, waarin volop ruimte is voor stemmige passages en zijn prachtige en melodieuze gitaarwerk, maar waarin ook ruimte is voor lekker in het gehoor liggende popsongs.
In de wat meer rechttoe rechtaan popsongs hoor ik het onderscheidende vermogen van David Gilmour niet zo goed, waardoor mijn voorkeur uitgaat naar de momenten waarop het hypnotiserende gitaarwerk domineert. Deze momenten zijn er gelukkig volop.
David Gilmour heeft voor Rattle That Lock flink wat gastmuzikanten opgetrommeld, maar het mooist zijn toch de songs waarin de instrumentatie sober wordt gehouden en de dromerige zang en David Gilmour en zijn breed uitwaaiende gitaarspel de boventoon voeren.
Ondanks het feit dat de zang en het gitaarspel van David Gilmour bijna onlosmakelijk zijn verbonden met de muziek van Pink Floyd, laat David Gilmour op Rattle That Lock horen dat er leven is na Pink Floyd.
De Britse muzikant doet dit door nieuwe invloeden toe te laten in zijn muziek en op hetzelfde moment zichzelf te blijven. Rattle That Lock laat horen dat David Gilmour nog steeds platen kan maken die in grote aantallen over de toonbank zullen gaan, maar het is ook een plaat die er in artistiek opzicht toe doet. Dat is verrassend en knap. Erwin Zijleman
Er zijn van die platen die zomaar uit het niets opduiken, maar vervolgens na één keer horen volstrekt onmisbaar zijn. Royal Street van Amanda Pearcy was en is zo’n plaat.
Ik had nog nooit van Amanda Pearcy gehoord toen de plaat in februari 2013 voor het eerst uit de speakers kwam, maar 48 minuten later schaarde ik de tweede plaat van de singer-songwriter uit Austin, Texas, onder mijn persoonlijke favorieten aller tijden.
Amanda Pearcy kreeg het in het leven niet altijd voor niets en dat hoor je op Royal Street. Het geeft de plaat een lading die iets met je doet, of je dat nu wilt of niet.
Ook de opvolger van het prachtige Royal Street kwam er niet zonder slag of stoot. Er was uiteindelijk een crowdfunding campagne nodig om An Offering het levenslicht te doen zien, maar gelukkig is de plaat er nu.
Het is net als Royal Street een plaat waarvan je alleen maar zielsveel kunt houden. Amanda Pearcy vertolkt haar songs ook dit keer met hart en ziel en slaat 53 minuten lang de grond onder je voeten weg. De plaat maakt hierdoor onmiddellijk een verpletterende indruk.
An Offering werd net als Royal Street geproduceerd door de gelouterde Tim Lorsch en deze heeft An Offering voorzien van een heerlijk broeierig geluid. Luister naar An Offering en je waant je aan de oevers van de Mississippi. De Nederlandse herfst maakt plaats voor de plakkerige hitte van het diepe Zuiden van de Verenigde Staten en langzaam maar zeker word je steeds dieper in de zich langzaam voortslepende derde plaat van Amanda Pearcy gezogen.
Het budget voor An Offering was niet heel groot, maar de plaat klinkt werkelijk geweldig, zeker wanneer topgitaristen als Ray Bonneville en Jimmy LaFave Amanda Pearcy bijstaan, maar ook de soms ingetogen, soms uitbundig, maar altijd bijzonder hecht spelende band verdient heel veel lof.
Amanda Pearcy vertelt op An Offering mooie en indringende verhalen en vertolkt ze zoals alleen zij dit kan. An Offering is doorleefd, broeierig en emotievol en kan je met zijn mix van folk, blues, gospel en country eigenlijk alleen maar bij de strot grijpen.
Amanda Pearcy moet in dit genre concurreren met een heel leger vrouwelijke singer-songwriters, maar met haar songs, instrumentatie, productie, vocalen en beleving is ze deze concurrentie ook dit keer mijlenver voor. An Offering is één van de mooiste rootsplaten van 2015, zo niet de mooiste. Erwin Zijleman
An Offering van Amanda Pearcy ligt binnenkort in Nederland in de winkel, maar kan nu al worden verkregen via cdbaby (http://www.cdbaby.com/cd/amandapearcy3). In oktober is Amanda Pearcy op de Nederlandse podia te zien.
Zie: http://amandapearcy.com/shows.html. Ga dat zien !
Ik ben tot dusver zeer gecharmeerd van de platen van de Canadese zangeres Coeur de Pirate.
Het alter ego van Béatrice Martin debuteerde in 2008 met een plaat die ik omschreef als ‘een Frans zuchtmeisje met scherpe nagels’, maar liet op haar twee volgende platen horen dat ze veel meer is dan een zangeres die verleidelijk in het Frans kan fluisteren.
Na het met rootsinvloeden verrijkte Blonde uit 2011 en het met bijzonder interessante en prachtig vertolkte covers gevulde Trauma (overigens een soundtrack bij een Canadese tv-serie) uit 2014, is Coeur de Pirate nu terug met Roses.
De eerste twee tracks op de plaat laten direct horen dat Béatrice Martin nog altijd veelzijdigheid als wapen inzet. Na het zwaar aangezette, behoorlijke donkere en Engelstalige Oceans Brawl volgt immers het zwoele, uiterst lichtvoetige en Franstalige Oublie-Moi. Op de rest van de plaat kruipen deze twee uitersten wel wat naar elkaar toe, maar het blijft zo dat de Engelstalige en Franstalige songs flink van elkaar verschillen qua sfeer en kleur.
Vergeleken met haar vorige platen is Coeur de Pirate op Roses wat opgeschoven in de richting van de (electro)pop, maar het is wel pop met inhoud. Dankzij de popinjectie maakte Roses in eerste instantie wat minder indruk dan zijn voorgangers en bleven bij mij met name de zoete Franse popliedjes hangen, maar Roses is een groeiplaat, die langzaam maar zeker meer diepgang en intensiteit laat horen.
Béatrice Martin is naar verluid een grote ster in Franstalig Canada en probeert nu een brug te slaan naar een Engelstalig publiek. Het lijkt me zeker geen kansloze missie, want Roses ligt voor het overgrote deel lekker in het gehoor en sluit aan op de hitgevoelige popmuziek van haar Amerikaanse soortgenoten. De liefhebbers van de in artistiek opzicht wat interessantere eerdere platen van Coeur de Pirate moeten wat geduld hebben, maar uiteindelijk valt het kwartje waarschijnlijk wel. Net als bij mij. Erwin Zijleman
cd 
cd, Deluxe LP
Anna Laube is een jonge Amerikaanse singer-songwriter, die via Iowa City, Madison, Austin en het Belgische Luik (!) uiteindelijk in San Francisco is terecht gekomen.
In kleine kring timmert Anna Laube inmiddels al een aantal jaren stevig aan de weg, maar als het Engelse muziektijdschrift Mojo onlangs geen aandacht had besteed aan haar nieuwe plaat, was ik Anna Laube waarschijnlijk nooit op het spoor gekomen.
Ik ben blij dat dit wel is gebeurd, want de titelloze nieuwe plaat van Anna Laube is er één die zich steeds nadrukkelijker opdringt.
Anna Laube kan op een groot aantal instrumenten uit de voeten en weet bovendien hoe je een plaat moet produceren. Haar titelloze plaat klinkt daarom een stuk volwassener en vooral ook veelzijdiger dan die van de meeste van haar soortgenoten.
Invloeden uit de folk domineren, maar Anna Laube gaat op haar plaat ook aan de haal met invloeden uit de country, blues en jazz, waardoor ze je aan de ene kant steeds op het verkeerde been zet, maar aan de andere kant ook steeds weer weet te verleiden met een iedere keer net wat ander geluid.
Het is een geluid dat vergeleken met dat op de meeste andere singer-songwriter platen verrassend vol klinkt en bovendien vol avontuur zit, zeker wanneer Anna Laube haar geluid verrijkt met blazers.
Het is een geluid dat eisen stelt aan de vocalen en ook op dit terrein maakt Anna Laube indruk. De Amerikaanse is voorzien van een mooi helder stemgeluid, dat uitstekend uit de voeten kan in de meer ingetogen songs, maar ook krachtiger kan uithalen als dat moet. Het is een stem die ook nog eens is voorzien van een prachtig rauw randje, wat de songs van Anna Laube voorziet van emotie, urgentie en doorleving.
Heel af en toe hoor ik wat van Natalie Merchant, maar de titelloze plaat van Anna Laube roept ook associaties op met onder andere Norah Jones en Neko Case. Stuk voor stuk zwaargewichten die goed zijn voor platen van hoog niveau. Anna Laube heeft zich nog niet geschaard onder de zwaargewichten, maar met haar platen is echt helemaal niets mis. Erwin Zijleman
De titelloze plaat van Anna Laube ligt niet in Nederland in de winkel, maar kan onder andere worden verkregen via bandcamp (https://annalaube.bandcamp.com), cdbaby (http://www.cdbaby.com/cd/annalaube4) of Amazon (zie banner hieronder).
Underhill Rose is een Amerikaans trio dat me tot dusver al twee keer wist te verrassen en overtuigen met een uitstekende plaat.
Eleanor Underhill (banjo), Molly Rose (gitaar) en Salley Williamson (staande bas) maakten op hun titelloze debuut uit 2011 en op Something Real uit 2013 nogal traditioneel aandoende muziek met voornamelijk invloeden uit de folk, bluegrass en de country.
Het drietal uit Asheville, North Carolina, maakte indruk met de nodige muzikale hoogstandjes, maar imponeerde met werkelijk geweldige stemmen, die elkaar naar grote hoogten wisten te tillen. Hiernaast slaagde Underhill Rose er ook nog eens in om alle traditionele invloeden te verwerken in songs die ook buiten de traditionele rootskringen aan zouden kunnen moeten spreken.
Underhill Rose wist, ondanks de twee prima platen, tot dusver helaas nog geen potten te breken in Nederland. Dat moet maar eens gaan veranderen met The Great Tomorrow; de derde plaat van het talentvolle drietal.
Op haar derde plaat heeft Underhill Rose de sterke wapens van haar eerste twee platen behouden. Eleanor Underhill, Molly Rose en Salley Williamson spelen ook dit keer de sterren van de hemel en zingen alsof hun leven er van af hangt. De werkelijk prachtig instrumentatie wordt verder ingekleurd met fraaie bijdragen van met name pedal steel en viool, wat de muziek van Underhill Rose nog wat meer kleur en glans geeft.
Vergeleken met haar vorige twee platen kiest Underhill Rose op The Great Tomorrow voor een net wat toegankelijker geluid. Het is een geluid dat het goed zal doen op de Amerikaanse countrystations, maar ook voor de liefhebber van wat alternatievere Amerikaanse rootsmuziek heeft Underhill Rose op haar derde plaat veel te bieden. De invloeden uit de 70s pop maken het mooie geluid compleet.
Na beluistering van Something Real was ik twee jaar geleden direct fan van Underhill Rose. The Great Tomorrow is me nog een stuk dierbaarder. Erwin Zijleman
The Great Tomorrow van Underhill Rose ligt nog niet in Nederland in de winkel, maar kan worden verkregen via cdbaby (http://www.cdbaby.com/cd/underhillrose4) of Amazon (zie banner hieronder).
Inmiddels toch al ruim een maand één van mijn favoriete platen van het moment, maar nu pas officieel uit in Nederland. Daarom op herhaling, de prachtplaat van Noah Gundersen.
De Amerikaanse singer-songwriter Noah Gundersen maakte vorig jaar flink wat indruk met zijn officiële debuut Ledges, dat uiteindelijk kon worden geschaard onder de beste rootsplaten van het afgelopen jaar.
Ledges, dat me meer dan eens deed denken aan de betere platen van Ryan Adams, bleek een vrij traditionele rootsplaat zonder al te veel tierelantijntjes, al gaven de invloeden uit de gospel en het buitengewoon fraaie vioolspel van zus Abby het officiële debuut van Noah Gundersen absoluut een eigen geluid.
Voor opvolger Carry The Ghost kon Noah Gundersen beschikken over een ruimer budget en dat is te horen. Carry The Ghost klinkt bij vlagen voller en rijker dan Ledges en pakt af en toe uit met een bijna groots klinkend geluid, waarin gelukkig nog steeds een plekje is ingeruimd voor de viool en cello van Abby Gundersen.
Tegenover de wat grootser aandoende songs staan nog altijd volop uiterst intieme rootssongs waarin de bijzondere vocalen van Noah Gundersen de meeste aandacht krijgen. Vorig jaar was lang niet iedereen overtuigd van de vocale kwaliteiten van de Amerikaan, maar persoonlijk vind ik zijn emotievolle en soms fluisterzachte vocalen prachtig.
Invloeden uit de gospel zijn nauwelijks te horen op Carry The Ghost en zijn vervangen door een breed spectrum aan invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek (met een hoofdrol voor de countryrock uit de jaren 70) en daarbuiten.
Ook in de wat meer ingetogen tracks kan de muziek van Noah Gundersen overigens behoorlijk uit de bocht vliegen, maar veel songs op de plaat hebben gelukkig de beklemmende intimiteit van het zo bewierookte debuut. Carry The Ghost is hierdoor een plaat die je makkelijk bij de strot grijpt, maar het is ook een plaat die door alle dynamiek nog lang blijft verrassen.
Ook bij beluistering van Carry The Ghost moet ik met enige regelmaat denken aan de platen van Ryan Adams, maar zo goed als Noah Gundersen op zijn nieuwe plaat is Ryan Adams al heel lang niet meer geweest.
Carry The Ghost is een aardedonkere plaat van een enorme schoonheid, die uiteindelijk nog stukken beter is dan het al zo goede debuut. Wat een prachtplaat. Erwin Zijleman
De uit het Vlaamse Leuven afkomstige band Isbells leverde met haar titelloze debuut uit 2009 en Stoalin’ uit 2012 twee uitstekende platen af.
Met name Stoalin’ maakte flink wat indruk, riep de vergelijking op met de inmiddels vergeten platen van Fleet Foxes en zorgde ervoor dat Isbells zich schaarde onder de smaakmakers van de Belgische popmuziek.
Het kon even niet op voor Isbells, maar na pieken komen vaak dalen, zo ook in het geval van Isbells.
Voorman Gaëtan Vandewoude ging op zoek naar de oorsprong van zijn gevoelens van onbehagen en doet verslag op de derde plaat van Isbells, Billy.
Het is een minder uitbundige plaat dan zijn voorganger geworden en het is bovendien meer een soloplaat dan een bandplaat. Billy is op veel momenten een bijna verstilde plaat met uiterst ingetogen en van melancholie overlopende songs.
Ondanks de uiterst ingetogen songs heeft Isbells ook dit keer gekozen voor een redelijk volle instrumentatie, waarin dit keer blazers een voorname rol spelen en verder de prachtige gitaar en pedal steel uithalen opvallen.
De verdere inkleuring komt van de incidenteel ingezette maar werkelijk wonderschone harmonieën, die herinneren aan de jonge jaren van The Eagles, en de al even mooie vocale bijdragen van Chantal Acda. Het past allemaal prachtig bij de weemoedige vocalen van Gaëtan Vandewoude.
Billy is een plaat waarvoor je moet gaan zitten. Wanneer je de plaat opzet als achtergrondmuziek blijft er maar weinig hangen of kabbelt het maar voort, maar als je er helemaal induikt is het een plaat die steeds mooier, indringender en indrukwekkender wordt.
Gaëtan Vandewoude heeft diep gegraven in zijn verleden en zijn emotionele verhalen vervolgens gegoten in pure songs zonder opsmuk. Het is, zeker vergeleken met Stoalin’, even wennen, maar als je deze plaat eenmaal hebt omarmd is de liefde ook direct onvoorwaardelijk. Erwin Zijleman
cd LP
Heel even hielden we met zijn allen van Lana Del Rey. Voor de zwoele verleiding van haar debuut single Video Games ging zelfs de meest fervente azijnpisser voor de bijl. Er werd daarom met hooggespannen verwachtingen uitgekeken naar haar debuut, maar toen Born To Die dan eindelijk verscheen, was het vooral stil.
Ik vond en vind het debuut van Lana Del Rey een prima plaat. Natuurlijk stonden er wat missers op, maar op welk debuut staan die niet.
De met flink wat tracks uitgebreide Paradise Edition van Born To Die bevestigde wat mij betreft het talent van Lana Del Rey en aan de hand van Black Keys voorman Dan Auerbach maakte ze vorig jaar met Ultraviolence een bescheiden maar ondergewaardeerd meesterwerk.
De meeste critici moeten nog steeds niets hebben van de muziek van Lana Del Rey en dat zal door haar nieuwe plaat Honeymoon niet veranderen. Samen met Dan Auerbach koos Lana Del Rey vorig jaar voor een wat rauwer geluid, maar dat wordt op Honeymoon weer verlaten.
De cynicus zal beweren dat Lana Del Rey op Honeymoon de formule van Video Games nog eens flink uitmelkt, maar zelf zie ik dit toch wat genuanceerder. Op Honeymoon kiest Lana Del Rey vooral voor zwoele en ingetogen songs. Het zijn zwoele, zich langzaam voortslepende songs, die inderdaad wel wat doen denken aan de zoete verleiding van Video Games, maar Lana Del Rey heeft haar geluid inmiddels geperfectioneerd.
Honeymoon bevat vooral dromerige of zelfs hypnotiserende songs die worden gedragen door atmosferische klanken en door de onweerstaanbare vocalen van Lana Del Rey. De instrumentatie op de plaat is knap en bezwerend en Lana Del Rey zog nog niet eerder zo trefzeker.
In een aantal tracks raakt haar muziek bijna aan die van Portishead, maar in de meeste tracks is Lana Del Rey zichzelf. Ze flirt met pop, ze flirt met jazz, ze flirt met de 60s en ze flirt met het heden. De critici zullen het wel weer niks vinden, maar persoonlijk vind ik het echt prachtig en kijk ik uit naar vele regenachtige avonden met deze prachtplaat. Lana Del Rey heeft misschien de schijn tegen, maar acht wat heeft ze veel talent. Erwin Zijleman
Dave Rawlings en Gillian Welch maken inmiddels bijna 20 jaar samen muziek. In die twintig jaar zijn de twee niet altijd even productief geweest, wat heeft geleid tot eindeloze speculaties over het writer’s block van met name Gillian Welch. Zinloze speculaties als je het mij vraagt.
Dave Rawlings hebben inmiddels zeven platen op hun naam staan. Vijf op naam van Gillian Welch en met de release van Nashville Obsolete inmiddels twee op naam van Dave Rawlings Machine. Zeven platen in bijna twintig jaar is misschien niet heel veel, maar het zijn wel zeven platen van uitzonderlijke klasse.
Het geldt ook weer voor Nashville Obsolete van Dave Rawlings Machine. Net als op het in 2009 verschenen A Friend Of A Friend neemt Dave Rawlings in vocaal opzicht het voortouw, maar in muzikaal opzicht zijn de platen van Gillian Welch en Dave Rawlings Machine nauw met elkaar verweven.
Nashville Obsolete is een akoestische plaat, die vaak genoeg heeft aan akoestische gitaren, de prachtig bij elkaar kleurende stemmen van Dave Rawlings en Gillian Welch en wat strijkers.
Nashville Obsolete bevat maar 7 tracks, maar heeft desondanks een speelduur van bijna 45 minuten. Waar veel muzikanten moeite hebben om de aandacht langer dan een aantal minuten vast te houden zijn Dave Rawlings en Gillian Welch meesters in het subtiel opbouwen van spanning, waardoor ook een song van bijna 11 minuten geen seconde verveelt.
In muzikaal opzicht vinden Rawlings en Welch nog altijd inspiratie in de Amerikaanse folk, waarbij net zo makkelijk wordt terug gegrepen op de stokoude folk uit de Appalachen als op de toegankelijke folkrock uit de jaren 70 of de fraaie verhalen van Bob Dylan.
Nashville Obsolete is een rustgevende plaat, waarop het draait om de details. Het gitaarwerk is van grote klasse, de strijkers zijn uitermate trefzeker en de vocalen zijn ook dit keer hartverscheurend mooi. Het levert een plaat op die niet onder doet voor de al even briljante voorgangers. Dave Rawlings en Gillian Welch zijn misschien niet de meest productieve muzikanten, maar in kwalitatief opzicht geven ze vrijwel iedereen het nakijken. Ook deze keer weer. Erwin Zijleman
Singer-songwriter Jewel bracht vorige week haar nieuwe plaat Picking Up The Pieces uit. Picking Up The Pieces is niet alleen Jewel’s beste plaat sinds haar debuut Pieces Of You uit 1995, maar het is ook haar meest persoonlijke plaat sinds Pieces Of You.
Picking Up The Pieces is een echte breakup plaat, waarop Jewel niet alleen haar scheiding verwerkt, maar ook afrekent met de demonen uit haar jeugd en haar leven als wereldster.
Gelijk met Picking Up The Pieces is ook Jewel’s autobiografie Never Broken verschenen. Het boek met de ondertitel Songs Are Only Half the Story biedt een mooi maar indringend inkijkje in het bijzondere leven van de Amerikaanse singer-songwriter en belicht ook de wat minder gelukkige momenten uit haar leven.
De jeugd van Jewel in Alaska is vaak geromantiseerd, maar blijkt ook zijn donkere keerzijden te hebben gehad, waardoor Jewel op jonge leeftijd het ouderlijk huis verliet en enige tijd een zwervend bestaan leidde.
Uiteindelijk kwam Jewel terecht in San Diego, waar ze in kort tijd transformeerde van de vaste singer-songwriter in een lokale koffietent tot een wereldster. Jewel verdiende vervolgens miljoenen, maar deze werden op slinkse wijze achterover gedrukt door haar moeder, die lange tijd ook haar manager was, waardoor Jewel op haar 30e terug was bij af.
Uiteraard komen ook het huwelijk, het moederschap, de scheiding en uiteraard de bijzondere carrière van de inmiddels 40 jaar oude singer-songwriter uitvoerig aan de orde.
Never Broken is een goed geschreven en bij vlagen zeer indringende biografie van een singer-songwriter die klaar is voor een nieuwe start. Het leven begint bij 40. Ook voor Jewel.
Deze nieuwe start levert direct een prachtige plaat op (zie: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/09/jewel-picking-up-pieces.html). Die plaat wordt nog mooier en indrukwekkender met alle achtergrondinformatie uit deze fraaie autobiografie. Mooi leesvoer voor de natte herfstavonden en koude winteravonden. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
Painted Shut van Hop Along is zo’n plaat die onmiddellijk aanspreekt, maar die zich op hetzelfde moment niet heel nadrukkelijk weet te onderscheiden van alles dat er al is.
De band uit Philadelphia, Pennsylvania, die overigens al zeven jaar bestaat, maakt op haar tweede plaat licht stekelige en zonder uitzondering lekker in het gehoor liggende popliedjes.
Het zijn popliedjes met een punky attitude, een vleugje grunge, maar uiteindelijk vooral heerlijke melodieën.
Het is een geluid waarin de gitaren af en toe lekker los mogen gaan, waarin de ritmesectie de boel degelijk aan elkaar slaat en waarin af en toe wordt verrast met een song die flink gas terugneemt en anders klinkt dan de meeste andere songs op de plaat.
Painted Shut van Hop Along laat horen dat de band beschikt over een getalenteerd gitarist, die constant strooit met onweerstaanbare gitaarloopjes, en dat Hop Along in staat is om songs te schrijven die blijven hangen. Het zijn songs die af en toe wel wat doen denken aan de muziek van Rilo Kiley, al is het geluid van Hop Along wel wat rauwer.
Het is genoeg om van Hop Along een plaat te maken die je tevreden doet glimlachen en die goed is voor bijna 40 minuten luisterplezier. Om meer te zijn dan zo’n plaat heb je als band iets bijzonders nodig.
Dat hoorde ik bij eerste beluistering eerlijk gezegd niet, maar op een gegeven moment werd ik toch gegrepen door het enorme talent van zangeres Frances Quinlan. Sinds ik dit talent heb onderkend, schaar ik Painted Shut van Hop Along onder de grote verrassingen van de laatste tijd.
Frances Quinlan kan wat onvast zingen, maar is ook een kruidvat dat ieder moment kan exploderen en dat ook met enige regelmaat doet. Haar wat meisjesachtige zang is dan van het ene op het andere moment rauw en wild, wat de songs op Painted Shut iets bijzonders geeft.
Wat op het eerste gehoor nog niet aan de oppervlakte komt, geeft de tweede plaat van Hop Along vervolgens vleugels. Frances Quinlan zingt, schreeuwt, jankt en spuugt en geeft de songs van Hop Along de lading die zo vaak ontbreekt in dit genre. Heerlijke plaat. En een bijzondere plaat. Erwin Zijleman
cd LP
Robert Forster maakte minstens een handvol onbetwiste meesterwerken met The Go-Betweens, maar ook solo heeft de Australische muzikant inmiddels een respectabel oeuvre opgebouwd.
Het is een helaas vrij onbekend oeuvre, want de vier soloplaten die Robert Forster in de jaren 90 maakte kregen niet veel aandacht. Het in 2008 verschenen The Evangelist kreeg dit gelukkig wel, en terecht.
Zeven jaar na deze prachtplaat is Robert Forster eindelijk terug. Na het donkere, over het algemeen stemmige en door het overlijden van mede Go-Between Grant Mclennan getekende The Evangelist, klinkt Songs To Play relatief zonnig.
Het lijkt af en toe wel of The Go-Betweens zijn herrezen en dat is goed nieuws. Heel goed nieuws zelfs. Robert Forster verrast op Songs To Play met popliedjes die je na één keer horen nooit meer wilt vergeten, maar het zijn ook popliedjes vol emotie en vol verrassende wendingen.
Flarden van The Go-Betweens duiken zoals gezegd nadrukkelijk op, maar Songs To Play grijpt ook terug op de muziek van The Velvet Underground en het solowerk van Lou Reed. Ik hoor verder persoonlijk ook veel van Roxy Music, zeker in de instrumentatie, die varieert van gloedvol tot stekelig.
Songs To Play is een tijdloze plaat vol popsongs die ook in de jaren 70 gemaakt hadden kunnen zijn en destijds de concurrentie met de groten der aarde aan hadden gekund. Op de onlangs uitgebrachte, maar in Nederland helaas moeilijk verkrijgbare, Go-Betweens box is goed te horen hoe goed het werk van deze Australische band was. Songs To Play van Robert Forster ligt in het verlengde van dit werk en doet er niet voor onder.
Het is een intieme plaat vol met prachtsongs. Het is een plaat die doet verlangen naar muziek van weleer, maar het is ook een plaat die vooruit kijkt en in het heden hoort bij het beste dat is verschenen.
Songs To Play is bovendien een plaat die alleen maar beter en onweerstaanbaarder wordt. ‘Songs that creep up and throttle you from behind’ volgens The Guardian en zo is het maar net. Prachtplaat! Erwin Zijleman
cd LP+cd
Vorige week verscheen in Nederland de prachtige biografie die Robert Hilburn schreef over het leven van Johnny Cash. De Engelstalige versie was er overigens al jaren, maar die was me op een of andere manier ontgaan.
Johny Cash, de biografie is met ruim 700 pagina’s een flinke pil, maar het boek leest als een roman en het is een roman die je het liefst in één keer uit wilt lezen.
Robert Hilburn beschrijft op fraaie wijze het bijzondere leven van Johnny Cash. Van zijn jeugd in Arkansas tot zijn eerste opnamen in de fameuze Sun Studios in Memphis. Van de voorzichtige doorbraak in het Zuiden van de Verenigde Staten tot de wereldsterrenstatus. Van zware verslavingen tot een bestaan in de goot. En van zijn comeback aan de hand van Rick Rubin tot zijn dood in 2003.
Het leven van Johnny Cash heeft een enorme serie geweldige platen opgeleverd (en eerlijk gezegd ook een enorme stapel veel mindere platen), maar het leven van Johnny Cash is ook een leven vol mooie en indringende verhalen.
Het zijn verhalen die op gedreven wijze worden verteld door Robert Hilburn, waardoor Johnny Cash, de biografie er een is die thuis hoort tussen de betere biografieën van popmuzikanten. Aanrader voor de lange herfstavonden die komen gaan. Erwin Zijleman
Het is al weer 20 jaar geleden dat het titelloze debuut van Ben Folds Five verscheen. Dit debuut en met name het twee jaar later verschenen Whatever And Ever Amen wisten me genadeloos te verleiden met even aanstekelijke als briljante piano popsongs, die herinnerden aan de hoogtijdagen van het genre.
Sindsdien is het inmiddels behoorlijk omvangrijke oeuvre van Ben Folds behoorlijk grillig. Naast incidentele uitschieters als The Unauthorized Biography Of Reinhold Messner (1999), Rockin’ The Suburbs (2001) en Songs For Silverman (2005), bracht de Amerikaanse singer-songwriter helaas toch vooral platen uit die het ene oor in gingen en het andere oor uit gingen. Zeker niet allemaal slechte platen, maar memorabel waren ze wat mij betreft zeker niet.
Het onlangs verschenen So There is dat wel. So There is een uiterst ambitieuze plaat die bestaat uit twee delen. Op het eerste deel werkt Ben Folds samen met het uit Brooklyn afkomstige ensemble yMusic, terwijl op het tweede deel een volledig symfonieorkest aanschuift.
yMusic voorziet de pianopop van Ben Folds van een eigenzinnige klassieke impuls, waarin fraaie strijkers en blazers continu de aandacht opeisen en het experiment niet wordt geschuwd. Dat lijkt een bijzondere combinatie, maar het werkt perfect.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal geweldig, maar misschien nog wel opvallender is het feit dat Ben Folds er eindelijk weer eens in slaagt om songs te schrijven die onmiddellijk aanvoelen als klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek (een aantal ervan had niet misstaan op de rijk georkestreerde platen van The Beatles). Het zou een serie heerlijk toegankelijke popliedjes kunnen zijn, maar door het bijzondere muzikale jasje zijn het ook nog eens popliedjes die je op het puntje van je stoel houden.
De plaat sluit af met een uit 3 delen bestaand concert voor piano en orkest, waarbij Ben Folds zich laat begeleiden door The Nashville Symphony Orchestra. Het heeft weinig te maken met de popmuziek op het eerste deel van de plaat, maar het is het beluisteren zeker waard.
Al met al heeft Ben Folds eindelijk weer eens een hele goede plaat afgeleverd en het is er ook nog een die anders is dan al zijn voorgangers. Hopelijk trekt het unieke talent Ben Folds deze lijn door op zijn volgende platen. Erwin Zijleman
Nu het doek voor Pink Floyd definitief is gevallen, zijn we voor het uit duizenden herkenbare gitaarwerk van David Gilmour aangewezen op zijn solowerk. 
