Petite Noir is het alter ego van Yannick Iluga. Deze Yannick Iluga werd geboren in België, heeft zowel Angolese als Congoleze roots, groeide op in Zuid-Afrika en opereert tegenwoordig vanuit Londen. Het is de voedingsbodem voor muziek die echt met geen mogelijkheid in een hokje is te duwen. The Guardian probeerde het onlangs met ‘the sound of Joy Division's Unknown Pleasures meeting Paul Simon in Graceland’ en dat is niet eens een gekke poging.
Petite Noir heeft op zijn debuut La Vie Est Belle/Life Is Beautiful een voorliefde voor aardedonkere Britse postpunk en new wave en combineert dit met invloeden uit de Afrikaanse muziek. Het heeft geleid tot het etiket ‘Noir Wave’, maar dit etiket vertelt maar een deel van het verhaal.
Op zijn debuut laat Petite Noir immers horen dat hij ook niet vies is van lekker bombastische 80s (synth)pop en ook invloeden uit de hedendaagse pop en R&B hebben hun weg gevonden naar La Vie Est Belle/Life Is Beautiful.
Persoonlijk doet de plaat me qua avontuur en veelzijdigheid nog het meest denken aan de briljante platen die Peter Gabriel aan het begin van de jaren 80 maakte; platen die hun tijd ver vooruit waren en dat nog steeds zijn. Het geldt ook voor het debuut van Petite Noir.
Het ene moment hoor je flarden Joy Division, het volgende moment is het toch weer Bowie of zelfs Depeche Mode, maar voor je het weet zijn de straten van het grauwe Londen uit de jaren 70 toch weer verruild voor broeierige Afrikaanse klanken of sta je opeens midden in de zwaar aangezette pop scene van de jaren 80 of in de hedendaagse dance scene.
Petite Noir verpakt al die invloeden in aanstekelijke songs, maar het zijn ook songs die vol verrassingen zitten. In muzikaal opzicht steekt het allemaal knap in elkaar, terwijl de vocalen een combinatie zijn van alles wat groot was in de jaren 80. Het is heel lastig in een hokje te duwen, maar dat is ook direct de kracht van La Vie Est Belle/Life Is Beautiful van Petite Noir. Bijzondere plaat. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's