Ik ben gek op Amerikaanse rootsmuziek, maar schaar mezelf zeker niet onder de rootspuristen. Rootsmuzikanten die buiten de lijntjes durven te kleuren hebben over het algemeen zelfs mijn voorkeur, waarbij het me niet zoveel uit maakt of de gebaande paden worden verlaten voor verantwoorde genres of voor schaamteloos toegankelijke pop. De dit jaar verschenen platen van Kacey Musgraves en Lindi Ortega hebben vanwege de uitstapjes buiten de gebaande paden en zeker ook vanwege het gevoel voor aanstekelijke popmuziek al kunnen rekenen op heel veel luisterbeurten en zijn zeker niet kansloos voor de jaarlijstjes.
Het zijn platen die vanaf nu zullen moeten concurreren met Heartbreaker Of The Year van de Canadese Whitney Rose. Net als landgenoot Lindi Ortega laat Whitney Rose zich in eerste instantie inspireren door countrymuziek uit een ver verleden met inspiratiebronnen die variëren van Patsy Cline tot Dolly Parton, maar Heartbreaker Of The Year klinkt ondanks alle referenties naar een ver verleden ook fris en eigentijds.
Wanneer Whitney Rose invloeden uit de 50s rock ’n roll toelaat in haar muziek ligt de vergelijking met Lindi Ortega voor de hand, terwijl de meer pop georiënteerde songs associaties oproepen met de prachtplaat van Kacey Musgraves. Hier blijft het niet mee, want Whitney Rose stopt ook zeker voldoende invloeden uit de (alternatieve) country in haar muziek om liefhebbers van de net wat puurdere Amerikaanse rootsmuziek te overtuigen.
Heartbreaker Of The Year is in muzikaal opzicht een lekker in het gehoor liggende plaat met ook flink wat muzikaal vuurwerk (wat vooral van de gitarist komt), maar het meeste vuurwerk komt van de soepele en opvallend veelzijdige stem van Whitney Rose, die de vergelijking met de aansprekende grote namen hierboven zeker aan kan en net zo makkelijk gloedvol kan rocken of tranen kan trekken met de emotievolle ballads waarmee de countrymuziek ooit beroemd werd, maar ook verleidelijk kan fluisteren of een prachtversie van Be My Baby neer kan zetten. Droomplaat. Erwin Zijleman
