In het eerste decennium van het huidige millennium was de band wat minder op dreef. Diverse leden van de band kregen kinderen en twijfelden nadrukkelijk over de muziek en toekomst van de band.
Platen als Open (2004), One Soul Now (2007) en At The Ends Of Paths Taken (2007) staan daarom zeker niet bekend als hoogtepunten in het oeuvre van Cowboy Junkies, maar het zijn juist deze drie albums die centraal staan op het onlangs verschenen Notes Falling Slow.
Deze uit vier cd’s bestaande verzamelaar bevat de drie genoemde albums integraal en biedt hiernaast een bonus-disc met overgebleven materiaal uit deze periode. Ik heb de genoemde platen wel in huis, maar grijp er eerlijk gezegd nooit naar. Ten onrechte naar nu blijkt, want de genoemde drie platen zijn veel beter dan de critici (en de fans van de band) destijds deden vermoeden.
Zo valt Open op door een heerlijk broeierig en psychedelisch geluid waarin ook ruimte is voor stevig en gruizig gitaarwerk. Dat gruizige gitaarwerk hoor je ook op One Soul Now, al zijn de songs op deze plaat weer wat directer en melodieuzer. At The Ends Of Paths Taken laat zowel de rauwe als de ingetogen kant van Cowboy Junkies horen en grijpt je op bijzondere wijze bij de strot.
Op alle platen is er natuurlijk een hoofdrol voor de fantastische vocalen van Margo Timmins, maar ook in muzikaal opzicht valt er heel veel te genieten op deze wat onderschatte platen, waarbij vooral het bijzondere gitaarspel van Michael Timmins en de heerlijk ingetogen spelende ritmesectie opvallen.
De hoge kwaliteit wordt overigens doorgetrokken op de prima bonus-disc, zodat ik het idee heb dat ik er in één keer vier hele goede Cowboy Junkies platen heb bijgekregen. Het wachten is natuurlijk op nieuw werk van de band, maar ook met deze bijna vergeten platen uit het verleden kom ik de tijd voorlopig wel door. Wat een bijzondere band is dit toch. Erwin Zijleman
