Visions van Grimes intrigeerde ruim drieënhalf jaar geleden mateloos. Het alter ego van de Canadese muzikante Claire Boucher begon bij de muziek van Cocteau Twins, maar sleepte er vervolgens van alles bij, waarbij Enya en Lady Gaga de uitersten aangaven. Deze week verschijnt de nieuwe plaat van Grimes en ook dit is weer een buitengewoon fascinerende plaat geworden.
Op de diverse muziekfora wordt vooral gediscussieerd over de vraag of Grimes op Art Angels niet teveel mainstream is geworden. Ik begrijp die discussie eerlijk gezegd niet.
Grimes flirt op haar nieuwe plaat geregeld met lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar dat deed ze op Visions ook al. Ik heb persoonlijk niets tegen lekker in het gehoor liggende popliedjes en al helemaal niet als het popliedjes met een twist zijn. Grimes is een meester in het maken van popliedjes met een twist.
Claire Boucher is op Art Angels helemaal niet vies van aanstekelijke refreinen, dansbare beats en aanstekelijke electropop, maar ze doet ook continu dingen die je niet verwacht. De grotendeels elektronische instrumentatie zit vol verrassende wendingen en tegendraadse elementen. Hierdoor kan een hitgevoelig popliedje zomaar omslaan in een doos vol verrassingen of een vat vol tegenstrijdigheden.
Vergeleken met Visions is het geluid van Grimes zeker toegankelijker geworden, maar aan deze toegankelijkheid ontleent de plaat ook een deel van zijn kracht. Zeker bij beluistering met de koptelefoon verdwaal je makkelijk in de afwisselende en overvol klinkende instrumentatie, die meer dan eens klinkt als een eigentijdse versie van Phil Spector’s Wall Of Sound.
Claire Boucher krult haar aangename vocalen hier prachtig omheen, soms als een echte popprinses en soms als de onderkoelde ijsprinses die ze een paar jaar geleden nog was. Mainstream of niet, ik vind ook Art Angels weer een buitengewoon aangename en buitengewoon intrigerende plaat. Erwin Zijleman
cd 
LP