De samenwerking tussen The National voorman Matt Berninger en de vooral van Menomena en Ramona Falls bekende multi-instrumentalist en producer Brent Knopf heb ik heel lang laten liggen, maar Return To The Moon van El Vy blijkt een bijzonder aangename plaat. Het blijkt ook een opvallend toegankelijke plaat. De openingstrack van de plaat laat zich beluisteren als een vergeten klassieker uit de jaren 80, de tweede track lijkt weggelopen uit de Berlijnse jaren van David Bowie en zo heeft iedere track op de plaat wel wat bekends.
Bowie, New Order, Talking Heads, Depeche Mode, Japan; het zijn maar een paar namen die ik terug hoor op deze verrassend sterke plaat, die uiteraard ook meer dan eens doet denken aan de briljante platen van The National, maar aanmerkelijk minder zwaarmoedig en soms bijna funky klinkt. Return To The Moon is vooral een gitaarplaat, maar zonder de fraaie synths op de plaat had het debuut van El Vy niet zo mooi en bijzonder geklonken.
Door de betrekkelijk toegankelijke songs op Return To The Moon heeft El Vy een plaat gemaakt die heel makkelijk overtuigt, maar de aangenaam klinkende songs op de plaat lopen ook over van ingehouden spanning en dynamiek en geven nog lange tijd nieuwe geheimen prijs.
Het is bijzonder hoe El Vy nadrukkelijk citeert uit de jaren 80, maar toch een plaat heeft gemaakt die met beide benen in het heden staat. Het fraaie werk van synths heb ik al benoemd, maar Return To The Moon is vooral een donker klinkende gitaarplaat. Het donkere geluid past natuurlijk uitstekend bij de herkenbare stem van Matt Berninger, die zich het afgelopen decennium heeft ontwikkeld tot een uitstekend zanger.
Bij eerste beluistering dacht ik nog even dat Return To The Moon vooral een tussendoortje zou zijn met lekker in het gehoor liggende songs, maar langzaam maar zeker raak ik overtuigd van de genialiteit van deze plaat. Return To The Moon van El Vy wordt me ondertussen dierbaarder en dierbaarder en heeft mijn actuele jaarlijstje over 2015 al lang gehaald. Prachtplaat. Erwin Zijleman
