Leigh Nash zal een enkeling nog kennen als de zangeres van de band Sixpence None The Richer. Deze band was vooral in Christelijke Amerikaanse kringen zeer geliefd, maar scoorde aan het eind van de jaren 90 ook een wereldhit met het suikerzoete maar ook bijzonder verleidelijke Kiss Me. Sixpence None The Richer bestaat al een tijd niet meer en ook met de solocarrière van Leigh Nash wil het tot dusver niet echt vlotten, maar eerder dit jaar maakte ze wel een plaat die er toe doet.
Het is een plaat die in Nederland helemaal niets heeft gedaan en die ik zonder het country jaarlijstje van The Guardian zeker zou hebben gemist.
Gelukkig is dat niet gebeurt, want Leigh Nash heeft met The State I’m In de perfecte soundtrack voor deze donkere dagen gemaakt. Voor The State I’m In keerde Leigh Nash terug naar de muziek waar ze als kind mee opgroeide. Het is het soort countrymuziek dat al heel lang niet meer wordt gemaakt. Het is het soort countrymuziek dat herinnert aan de hoogtijdagen van sterren als Patsy Cline, Brenda Lee en Loretta Lynn om maar een paar namen te noemen (denk verder aan alles tussen Jim Reeves en Roy Orbison).
The State I’m In is voorzien van een klassiek geluid vol strijkers dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 50 en 60. Het is een geluid dat zich als een warme deken om de stem van Leigh Nash heen slaat, maar het is ook een geluid dat weet te verrassen, bijvoorbeeld wanneer de mariachi trompetten aanzwellen.
Bij Leigh Nash kon ik tot voor kort alleen denken aan de honingzoete vocalen van die ene wereldhit van Sixpence None The Richer, maar op The State I’m In laat ze horen dat ze veel meer kan. De soloplaat van de van oorsprong Texaanse is voorzien van een prachtig gloedvol geluid, maar het is de stem van Leigh Nash die deze plaat naar grote hoogten tilt.
Zeker in deze laatste dagen van december klinkt de tijdloze muziek van Leigh Nash fantastisch, maar The State I’m In lijkt me ook een blijvertje. Dat heeft The Guardian weer goed gehoord. Heerlijke plaat. Erwin Zijleman
