Ringo Deathstarr is een Amerikaanse band die op haar platen tot dusver nogal stevig citeert uit de archieven van de shoegaze en de dreampop. Dat zijn absoluut genres waar ik mee uit de voeten kan, maar tot dusver wist Ringo Deathstarr op mij nog geen onuitwisbare indruk achter te laten.
Dat doet de band uit Austin, Texas, wel met het onlangs verschenen Pure Mood. Ringo Deathstarr heeft dit keer wat meer tijd genomen voor het opnemen van haar plaat en dat betaalt zichzelf terug.
De songs zijn beter en diverser en voegen opeens wel wat toe aan alles wat er al is, waardoor ik zelfs de prachtige box van Lush die onlangs is verschenen even opzij heb gelegd voor beluistering van de nieuwe Ringo Deathsetarr.
De band uit Texas citeerde tot dusver wel erg letterlijk uit de catalogus van My Bloody Valentine, maar sluit dit keer ook nadrukkelijker aan bij de dreampop van bijvoorbeeld Lush.
Met name de engelachtige vrouwenvocalen op Pure Mood zijn prachtig, maar de instrumentatie is misschien nog wel spannender. Ringo Deathstarr kiest afwisselend voor een ruimtelijk en lekker stevig geluid en sluit in beide gevallen ook aan bij invloeden van recentere datum.
Pure Mood is daarom avontuurlijker en trefzekerder dan de meeste andere platen die dit jaar in de shoegaze en dreampop genres zijn verschenen en combineert ultieme verleiding met stapjes terug in de tijd en stapjes in het heden.
Zoals gezegd zijn de vocalen op de plaat prachtig, maar ook het gitaarwerk op de plaat maakt indruk, waarbij het niet zoveel uitmaakt of Ringo Deathstarr kiest voor melodieuze gitaarlijnen of voor het opbouwen van gruizige muren. De atmosferische keyboard partijen en de degelijke ritmesectie smeden alles aan elkaar.
De muziek van Ringo Deathstarr vond ik tot dusver niet heel bijzonder en nogal eenvormig, maar op Pure Mood blijkt de band van vele markten thuis en geeft het eindelijk vorm aan een geheel eigen geluid. Knappe plaat. Erwin Zijleman
