De Schotse band Simple Minds was in de eerste helft van de jaren 80 uitgegroeid van een cultband tot een grote band, die met New Gold Dream en Sparkle In The Rain twee cruciale (80s) platen had afgeleverd. In 1985 was het tijd om te oogsten en een plekje naast het onaantastbaar geachte U2 af te dwingen. De grote zalen moesten worden verruild voor de stadions en naast Europa zou ook de VS er aan moeten geloven.
Voor de troepen uit kwam de succesvolle single Don’t You (Forget About Me), maar in oktober 1985 verscheen Once Upon A Time.
Once Upon A Time zou er voor zorgen dat Simple Minds zich een jaar of twee a drie kon scharen onder de grote rockbands op aarde, maar de plaat werd ook met gemengde gevoelens ontvangen. De plaat zorgde uiteindelijk voor het gewenste succes, maar zorgde er ook voor dat de rol van Simple Minds na de jaren 80 voor een belangrijk deel was uitgespeeld.
Ik was in 1985 zeker niet gek op Once Upon A Time, maar achteraf bezien is het een sterke plaat. Op Once Upon A Time doet Simple Minds afstand van de laatste restjes van haar indie geschiedenis, maar zegt het ook de (over)dosis galm van haar vorige platen vaarwel.
Once Upon A Time valt op door een mooi helder geluid waarin gitaren en keyboards in balans zijn en waarin de niet altijd even vaste vocalen van Jim Kerr fraai worden ondersteund door de soulvolle strot van zangeres Robin Clark. Sterproducer Jimmy Iovine voorzag de plaat vervolgens van een fris en helder geluid met ballen, waarin plaats was voor new wave, pop en rock.
Once Upon A Time is uiteindelijk een typisch kind van de jaren 80, maar het is ook een plaat die de tand des tijd beter heeft doorstaan dan de meeste andere platen uit deze periode. Simple Minds komt op Once Upon A Time met een serie sterke songs die opvallen door energie en passie. Het zijn songs die 30 jaar later nog altijd staan als een huis en dat is bijzonder.
De luxe edities van Once Upon A Time zijn voorzien van het nodige bonus-materiaal, waaronder uiteraard single Don’t You (Forget About Me) die vreemd genoeg ontbrak op de plaat en flink wat prima live-materiaal. Hoofdmoot blijft natuurlijk het originele album, dat ik na al die jaren toch anders inschat dan in 1985. Destijds deed het album wat pijn, inmiddels durf ik het wel te scharen onder de betere albums van de Schotse band, die de laatste jaren overigens weer wat overeind lijkt te krabbelen en waarom ook niet? Erwin Zijleman
