Joy Williams had al een aardige carrière in de relipop achter de rug toen ze in 2009 samen met John Paul White The Civil Wars formeerde. Tussen Joy Williams en John Paul White botste het aan alle kanten, maar het duo maakte toch nog twee zeer succesvolle platen met bij vlagen bloedstollend mooie Americana.
Na het uiteen vallen van The Civil Wars dook Joy Williams vorig jaar op met haar eerste soloplaat. Venus werd geproduceerd door Matt Morris en Justin Timerlake en dan weet je eigenlijk al dat Joy Williams de Americana van The Civil Wars vaarwel heeft gezegd.
Venus opent met een wat zwaar aangezette elektropop stamper en ik zal direct toegeven dat ik de plaat een paar maanden geleden halverwege deze opener terzijde heb gelegd en vervolgens maanden niet meer heb aangeraakt. Ik heb de plaat er op aanraden van een aantal lezers van deze BLOG echter toch weer bij gepakt en langzaam maar zeker begint het kwartje te vallen.
Ik kan nog steeds niet veel met de openingstrack en de andere up-tempo songs op de plaat (die gelukkig in de minderheid zijn), maar zeker wanneer er in de instrumentatie gas terug wordt genomen valt er op Venus heel veel te genieten.
Bij beluistering van Venus is één ding direct duidelijk. Joy Williams is een geweldig zangeres, die ook in meer elektronisch aangeklede tracks uitstekend uit de voeten kan. Zeker in de lome en met triphop klanken gevulde tracks en in de ballads tilt Joy Williams Venus naar grote hoogten.
Venus kent hierdoor hoge toppen, maar begeeft zich ook met enige regelmaat op betrekkelijk vlak terrein. Zeker wanneer de producers los mogen gaan met hitgevoelige klanken vol elektropop en flirts met Afrikaanse muziek ontstijgt Joy Williams ondanks haar geweldige zang maar net de middenmoot en dat is jammer.
Venus is daarom een flink bord zware pap waar je zelf de krenten uit moet vissen. Die krenten zijn er absoluut en bovendien in redelijk ruime mate aanwezig, want vrijwel alle ingetogen songs op de plaat zijn prachtig.
Joy Williams zou met haar geweldige stem alleen maar vijfsterrenplaten moeten maken, maar is dankzij haar sterrenstatus in het web van de topproducers uit Los Angeles verstrikt geraakt. Met dat gegeven in het achterhoofd is Venus een uitstekende plaat, maar er zit veel meer in. Erwin Zijleman
