Gemini, het debuut van Wild Nothing, haalde ik een jaar of zes geleden uit het jaarlijstje van Pitchfork en beviel me in eerste instantie wel. Het was kennelijk niet genoeg om de aandacht echt vast te houden, want heel vaak heb ik de plaat niet gedraaid en de vorige plaat van de band rond de Amerikaan Jack Tatum (Nocturne) heb ik zelfs helemaal niet beluisterd.
Life Of Pause kwam de laatste dagen wel geregeld door de koptelefoon, maar het duurde even voor ik een duidelijke mening had over de plaat.
Wild Nothing maakt op het eerste gehoor popmuziek die zich laat beluisteren als een ode aan de popmuziek uit de jaren 80. Dat klinkt voor iemand met een zwak voor 80s pop direct bijzonder lekker, zeker omdat Wild Nothing niet vies is van 80s pop van het gepolijste en warmbloedige soort.
Zeker bij eerste beluistering klinkt Life Of Pause als een omgevallen platenkast, waarbij het niet direct duidelijk is welke platen bovenop liggen. Bij oppervlakkige beluistering kom je waarschijnlijk uit bij de honingzoete 80s bands die je al lang vergeten bent (en waarvan ik de namen niet ga oprakelen), maar Life Of Pause heeft afwisselend ook wat van de platen van Prefab Sprout, A Flock Of Seagulls en The Dream Academy en dat zijn 80s platen die ik nog steeds hoog heb zitten.
Wanneer je nog beter naar de muziek van Wild Nothing luistert, en dat is makkelijker met de koptelefoon, hoor je in de wat minder gepolijste lagen van de muziek van de band veel moois. Life Of Pause komt misschien het makkelijkst binnen via warme klanken en zoete melodieën, maar Wild Nothing durft ook zeker te experimenteren en raakt hierbij incidenteel aan de 80s platen van Japan, Peter Gabriel en zeker ook Talk Talk .
Zeker de bijdragen van keyboards en gitaren kleuren meer dan eens buiten de lijntjes en durven bovendien voor kleurencombinaties te kiezen die niet direct voor de hand liggen, wat vervolgens fraai combineert met de warme zang en de toegankelijke melodieën.
Of Life Of Pause een blijvertje is durf ik nog niet te voorspellen, mogelijk grijp ik toch weer naar de klassiekers uit de jaren 80, maar voorlopig bevalt Life Of Pause me zeer, al dan niet als 'guilty pleasure'. Erwin Zijleman
