Bob Mould kennen we natuurlijk van zeer invloedrijke bands als Sugar en met name Hüsker Dü, maar de Amerikaan maakt ook al sinds het eind van de jaren 80 soloplaten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik op een gegeven moment ben afgehaakt bij deze soloplaten, zeker toen Bob Mould ging experimenteren met elektronica en hij de songs met een kop en een staart uit het oog verloor.
Hiervan is gelukkig niets terug te horen op zijn laatste soloplaat Patch The Sky. Patch The Sky is een heerlijke gitaarplaat, die nadrukkelijk voortborduurt op de legendarische bands die Bob Mould in het verleden aanvoerde.
Bob Mould kreeg de afgelopen jaren veelvuldig te maken met verlies, zo overleden zijn vader en zijn moeder, en dit heeft absoluut zijn sporen nagelaten op Patch The Sky. De plaat klinkt over het algemeen zwaar en donker, maar bevat op hetzelfde moment gitaarsongs die in een aantal gevallen op zijn minst licht aanstekelijk zijn.
Ik heb Bob Mould de afgelopen jaren niet echt gevolgd, maar weet inmiddels dat Patch The Sky een trilogie vormt met het in 2012 uitgebrachte Silver Age en het in 2014 verschenen Beauty & Ruin. Patch The Sky is van deze platen zo op het eerste gehoor de rauwste en de donkerste, maar bevat wel de meest aanstekelijke songs.
Bob Mould heeft de keyboards gelukkig weer opgeborgen en beperkt zich op Patch The Sky tot de heilige drie-eenheid van gitaar, bas en drums. Het trio dat Bob Mould sinds enkele jaren vormt met drummer Jon Wurster en bassist Jason Narducy klinkt inmiddels als een geoliede machine en zet een geluid neer dat over je heen komt als een stoomtrein.
Bob Mould was een tijd lang niet meer zo geïnteresseerd in zijn gitaren, maar staat op Patch The Sky weer garant voor heerlijk melodieus maar ook meedogenloos gitaarwerk, dat geweldig klinkt op de solide basis van de ritmesectie.
Patch The Sky staat niet alleen vol met heerlijke gitaarsongs, maar laat ook goed horen hoe invloedrijk Bob Mould en zijn bands geweest zijn. Zonder de muziek van Bob Mould hadden flink wat bands niet bestaan. Het is misschien wat zuur dat deze bands nu aanzienlijk succesvoller zijn dan Bob Mould, maar in kwalitatief opzicht is Bob Mould zijn volgelingen nog steeds de baas. Wat een energie, wat een passie, wat een songs. Petje af. Erwin Zijleman
