De uit New Brunswick, New Jersey, afkomstige band The Gaslight Anthem kondigde na de lange tour die volgde op het in 2014 verschenen Get Hurt aan een pauze te nemen. Of dit echt een sabbatical is of het einde van de band die tussen 2007 en 2014 vijf geweldige platen maakte zal de tijd moeten leren, maar inmiddels is duidelijk dat voorman Brian Fallon de beschikbaar gekomen tijd nuttig heeft gebruikt voor het maken van een soloplaat.
Painkillers opent met een track die precies laat horen waar The Gaslight Anthem al die jaren voor stond.
Belangrijkste invloed is nog altijd de muziek van de eveneens uit New Jersey afkomstige Bruce Springsteen en zijn E-Street Band en dan met jaren de muziek die Springsteen en zijn power band aan het eind van de jaren 70 maakten, maar ook invloeden uit de punk en de Amerikaanse rootsmuziek hebben hun weg gevonden naar het geluid op de eerste soloplaat van Brian Fallon (net zoals ze hun weg vonden naar de muziek van The Gaslight Anthem).
Painkillers verwerkt misschien grotendeels dezelfde invloeden als de muziek van de band van Brian Fallon, maar is toch zeker niet inwisselbaar tegen de platen van de band. Op Painkillers rockt Brian Fallon wat minder stevig dan zijn band en strooit hij bovendien driftiger met volstrekt tijdloze popliedjes.
Het zijn popliedjes die lichtvoetiger, aanstekelijker en tijdlozer zijn dan de platen van zijn band, maar het zijn zeker geen 13 in een dozijn popliedjes. Painkillers grijpt, meer dan de muziek van The Gaslight Anthem, terug op een aantal decennia Amerikaanse pop- en rockmuziek, maar Brian Fallon weet al deze invloeden te verwerken in een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat staat als een huis.
Bij beluistering van Painkillers kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Brian Fallon de afgelopen zijn lekkerst in het gehoor liggende songs heeft bewaard voor zijn soloplaat en die soloplaat is dan ook van hoog niveau en bovendien een waar feestje.
Painkillers is echter zeker niet alleen een feelgood plaat. De wat stevigere songs zijn zeker goed voor een feestje, maar als Brian Fallon gas terug neemt, is er ook voldoende ruimte voor de persoonlijke ellende die ieder mens treft.
De criticus zal na snelle beluistering waarschijnlijk concluderen dat Brian Fallon op zijn eerste soloplaat geen hele spannende dingen doet, maar als deze plaat je eenmaal te pakken heeft laat hij je niet meer los en wordt hij alleen maar beter. Ik ben er inmiddels zelf behoorlijk verslaafd aan geraakt. Erwin Zijleman
