De Amerikaanse muzikant Emitt Rhodes trok voor het eerst de aandacht in 1967 toen hij debuteerde met zijn band The Merry-Go-Round.
Het Beatleseque debuut van de band rond de pas 17 jaar oude Emitt Rhodes doet niet onder voor vele andere prachtplaten uit het jaar van de ‘summer of love’, maar trekt helaas veel minder aandacht.
Emitt Rhodes begint vervolgens aan een solocarrière, die in 1970 prachtig begint met zijn inmiddels tot een bescheiden klassieker uitgegroeide titelloze debuut.
Rhodes lijkt aan het begin van een mooie carrière te staan, maar blijkt een wurgcontract te hebben getekend dat hem verplicht om iedere zes maanden een nieuwe plaat af te leveren. Hier slaagt Emitt Rhodes niet in, al is het maar omdat hij zijn platen helemaal in zijn uppie maakt en de lat hoog wil leggen.
Het gevecht met de platenmaatschappij zal nog jaren duren. In deze jaren maakt Emitt Rhodes nog twee prima platen, maar na Mirror uit 1971 en Farewell To Paradise uit 1973 vindt Emitt Rhodes het genoeg en gaat hij aan de slag als technicus voor het befaamde Elektra Records.
Sindsdien is er vaak gesproken over een comeback van de inmiddels 66 jaar oude muzikant, maar tot voor kort leek het er niet van te komen. Eind 2015 duikt Emitt Rhodes echter de studio in en dit keer probeert hij het niet alleen. Samen met topmuzikanten en Emitt Rhodes fans als Aimee Mann, Susanna Hoffs, Jon Brion, Nels Cline en Jason Falkner wordt Rainbow Ends opgenomen.
Deze plaat ligt nu in de winkel en is een aangename verrassing. Het is een plaat die zich natuurlijk niet zomaar laat vergelijken met de platen die Emitt Rhodes zo’n 45 jaar geleden maakte, maar dat de Amerikaan het schrijven van goede songs niet is verleerd, wordt direct duidelijk wanneer je Rainbow Ends voor het eerst beluistert.
Emitt Rhodes liet zich in zijn jonge jaren vooral beïnvloeden door het werk van The Beatles. Die invloeden zijn grotendeels verdwenen, al hoor je af en toe nog wel wat van Paul McCartney in de tijdloze songs van Emitt Rhodes. Het zijn songs die wat steviger zijn dan in het verleden en het zijn songs die nog altijd met één been in de jaren 70 staan.
Het andere been maakt van Rainbow Ends echter een eigentijdse singer-songwriter plaat en het is een plaat van hoog niveau en het is bovendien een plaat die steeds weer nieuwe geheimen prijs geeft, mede omdat de Amerikaanse singer-songwriter veel gevoel in zijn songs legt. Emitt Rhodes was misschien een tijdje uit beeld, maar plaat nummer vier mag er weer zijn en doet zeker uitzien naar meer. Erwin Zijleman