Rykarda Parasol is een afwisselend vanuit San Francisco en Parijs opererende muzikante, die inmiddels een jaar of tien aan de weg timmert. Dat heeft tot dusver vier bijzondere platen opgeleverd. Het zijn platen die stuk voor stuk konden rekenen op uitstekende recensies, maar die uiteindelijk helaas maar weinig aandacht trokken.
Het eind 2015 verschenen The Color Of Destruction moet daar maar eens verandering in gaan brengen en hopelijk helpt de Nederlandse release van de plaat hierbij.
Iedereen die de vorige platen van Rykarda Parasol kent, zal ook The Color Of Destruction direct omarmen. De Amerikaanse zangeres maakt buitengewoon stemmige en gloedvolle muziek met een vleugje psychedelica.
De instrumentatie op The Color Of Destruction is tijdloos, bijzonder sfeervol en herinnert aan de jaren 60 en 70, maar roept ook associaties op met de platen van onder andere Nick Cave. Het is een instrumentatie vol mooie accenten, met een hoofdrol voor het bijzondere vioolspel op de plaat.
Het is een instrumentatie die prachtig kleurt bij Rykarda Parasol’s sterkste wapen. Dat sterkste wapen is haar unieke stem. Het is een stem die lijkt opgebouwd uit gelijke delen Nico, Grace Slick, Patti Smith en Marianne Faithfull en vervolgens is verrijkt met een beetje PJ Harvey en wat van Siouxsie Sioux. Dat klinkt waarschijnlijk erg donker en onderkoeld, maar vergeleken met de meeste van haar soortgenoten slaagt Rykarda Parasol er in om veel warmte in haar vocalen te leggen.
De combinatie van de stemmige instrumentatie en de zeker niet alledaagse vocalen, levert een plaat op die zich niet makkelijk laat positioneren. The Color Of Destruction zou met gemak enige decennia oud kunnen zijn, maar klinkt geen moment gedateerd. Het is bovendien een plaat die nogal uiteenlopende stijlen samen smeedt.
Zeker wanneer je eenmaal gewend bent aan het bijzondere geluid van Rykarda Parasol, is The Color Of Destruction een gepassioneerde plaat vol songs die een enorme kracht en urgentie uitstralen. Of Rykarda Parasol met deze plaat gaat doorbreken naar een groot publiek betwijfel ik, maar voor de fijnproevers is dit absoluut een plaat om te koesteren. Erwin Zijleman
