Ik was een paar jaar geleden best onder de indruk van het debuut van de uit Denver, Colorado, afkomstige band The Lumineers, maar de plaat werd uiteindelijk compleet stuk gedraaid door de in eerste instantie best vermakelijke maar uiteindelijk toch vooral bloedirritante single Ho Hey. Ho Hey degradeerde The Lumineers tot een one trick pony, tot een Sky Radio band en tot het Amerikaanse antwoord op Mumford & Sons. Probeer daar vervolgens maar weer eens van af te komen op je tweede plaat; het is een lastige zo niet onmogelijke opgave.
Toch zijn The Lumineers er wat mij betreft glansrijk in geslaagd. De band heeft dit niet gedaan door afstand te nemen van het geluid van haar debuut. Ook op Cleopatra geeft de band een geheel eigen invulling aan Amerikaanse rootsmuziek en vermengt het traditionele rootsklanken met pop en rock; voor een belangrijk deel op dezelfde wijze als op het in commercieel opzicht zo succesvolle debuut.
Cleopatra bevat flink wat tracks die ook best op het debuut hadden kunnen staan. Hiertussen een aantal aanstekelijke songs die bijna schreeuwen om een paar hey’s of ho’s, maar gelukkig laat de band zich hier niet toe verleiden.
Cleopatra is wat meer ingetogen dan het debuut en een stuk minder eenvormig. Zeker naarmate de plaat vordert klinkt de muziek steeds subtieler en intiemer, waarbij het prachtige gitaarwerk en de piano een hoofdrol vervullen. De bijzondere percussie, die zo’n belangrijke rol speelde op het debuut van de band, duikt nog een aantal keren op, maar wordt nog veel vaker achterwege gelaten.
Het komt de intensiteit van de muziek van The Lumineers zeer ten goede. Zeker wanneer de instrumentatie wat meer ingetogen en wat donkerder is, vertrouwt de band volledig op de vocalen van Wesley Schultz en hoe vaker ik naar Cleopatra luister, hoe meer ik onder de indruk ben van deze vocalen. Het zijn vocalen die prachtig getergd kunnen klinken, maar het zijn ook vocalen die de soms wat vlak klinkende songs van The Lumineers kunnen voorzien van heel veel diepgang.
Cleopatra bevat, ondanks de kleinere rol voor de stuwende percussie, ook veel meer dynamiek dan zijn voorganger. De band durft klein en intiem te klinken, maar is ook niet bang voor stevigere uithalen.
Het gekke is dat ik na vele keren horen nog steeds bang bent dat de band opeens weer een Hey Ho uit de speakers laat komen, maar van die angst moet ik maar snel af. Cleopatra van The Lumineers is immers een hele mooie en toch ook eigenzinnige rootsplaat, die het zo succesvolle debuut in artistiek opzicht op alle fronten overtreft. Of dat in commercieel opzicht ook zo zal zijn durf ik te betwijfelen, maar dat komt de muziek van The Lumineers alleen maar ten goede. Cleopatra is een prachtplaat, waar ik steeds meer van ga houden. Erwin Zijleman
