De uit Chicago afkomstige band Fruit Bats ken ik alleen van het in 2003 verschenen Mouthfuls, dat ik destijds vooral een hele aangename plaat vond. Dat geldt ook weer voor het na een pauze van vijf jaar verschenen Absolute Loser. De band rond Eric D. Johnson doet op haar zesde plaat misschien geen hele opzienbarende dingen, maar wat klinkt deze plaat lekker en wat word je vrolijk van de bijzonder aangenaam voortkabbelende pop- en rock songs van de Amerikaanse band.
Fruit Bats laat zich op Absolute Loser inspireren door de folk(pop) uit de jaren 70, de singer-songwriter pop uit dezelfde periode, de alt-country uit de jaren 90 en de countryrock van een aantal decennia ervoor en verpakt al deze invloeden in songs waarvan je alleen maar een brede glimlach op je gezicht kunt krijgen.
De opgewekte popsongs van Fruit Bats strijken geen moment tegen de haren in, strooien driftig met zonnestralen, klinken volstrekt tijdloos en hebben ook allemaal direct iets memorabele.
Fruit Bats doet in muzikaal opzicht misschien geen hele verassende of vernieuwende dingen, maar de songs op de plaat zijn van hoog niveau en doen niet onder voor die van de vele voorbeelden van de band.
Die voorbeelden zijn er in overvloed. Fruit Bats heeft een zwak voor mooi verzorgde en licht psychedelische folkrock zoals Love die maakte, sluit aan bij de grote platen van alt-country pioniers als The Jayhawks maar ook bij countryrock bands als The Flying Burrito Brothers en komt zo nu en dan op de proppen met songs die McCartney gemaakt zou kunnen hebben gedurende de jaren 70. Hiermee zijn we er nog niet, want Absolute Loser klinkt 10 songs lang als een omgevallen platenkast, waarin ook ruimte is voor net wat stevigere en net wat zweverigere songs.
Wat voor de songs geldt, geldt ook voor de instrumentatie en de zang op de plaat. Alles klinkt even mooi verzorgd en alles is even trefzeker. Natuurlijk kan ik vol blijven houden dat Fruit Bats geen hele bijzondere dingen doet op haar zesde plaat, maar dat doet de band uit Chicago natuurlijk wel.
Absolute Loser is immers niet alleen een ijzersterke en onweerstaanbare feelgood plaat, maar het is ook nog eens een heel knap gemaakte plaat. Mouthfuls heb ik uiteindelijk heel vaak gedraaid. Dat zal voor Absolute Loser niet anders zijn. Heerlijk. Erwin Zijleman
