Beyond The Bloodhounds van Adia Victoria werd me een tijdje geleden al eens aangeraden door een van de lezers van deze BLOG, maar destijds verdween de plaat helaas op de stapel. Daar is de plaat nu gelukkig af en dat is maar goed ook, want het debuut van Adia Victoria is er absoluut een die aandacht verdient.
Dat maakt de muzikante uit South Carolina direct duidelijk in de nog geen minuut durende openingstrack, waarin ze je met uitsluitend haar indringende vocalen bij de strot grijpt.
In de tracks die volgen blijkt de tegenwoordig in Nashville woonachtige Adia Victoria een muzikante met vele gezichten. Beyond The Bloodhounds bevat onder andere invloeden uit de gospel, blues, garagerock, punk, swamprock, jazz, folk en country en verwerkt al deze invloeden op eigenzinnige wijze.
Het debuut van Adia Victoria werd geproduceerd door Roger Moutenot, die eerder werkte met onder andere Josh Rouse, Lambchop, Sleater-Kinney, maar vooral bekend is van zijn werk voor Yo La Tengo. Het zal inmiddels duidelijk zijn dat Adia Victoria ver verwijderd blijft van de muziek die Nashville op de kaart heeft gezet, maar het is niet zo makkelijk of zelfs onmogelijk om haar in een ander hokje te duwen.
Beyond The Bloodhounds is soms rauw, agressief en direct, maar is net zo makkelijk lieflijk en zweverig. Het ene moment leunt Adia Victoria zwaar op de Amerikaanse rootsmuziek uit het diep Zuiden van de Verenigde Staten, maar het volgende muziek maakt ze muziek die op subtiele wijze tegen de dreampop of indie-rock aanschurkt.
Beyond The Bloodhounds is in emotioneel opzicht een beladen plaat. Adia Victoria groeide op in een streng gelovige gemeente in South Carolina, waarin het contrast tussen blank en zwart groot was. Het heeft zijn sporen nagelaten op haar jeugd en haar eerste volwassen jaren. Die sporen zingt Adia Victoria op Beyond The Bloodhounds op indrukwekkende wijze van zich af.
Ze doet dit met songs vol passie en emotie en met een stem die niet zo goed past in de hokjes waarin de Amerikaanse muzikante zich beweegt. Adia Victoria kan teruggrijpen op de rauwe emotie en snik van Patsy Cline, maar doet in vocaal opzicht ook denken aan Kristin Hersh en soms ook aan een jonge Sinéad O’Connor.
Beyond The Bloodhounds is hierdoor een vat vol tegenstrijdigheden. Een donker, broeierig en emotioneel geladen vat vol tegenstrijdigheden, dat lieflijk kan voortkabbelen, maar ook genadeloos kan ontsporen. Desondanks is het niet lastig om de plaat onmiddellijk te omarmen. Zelf werd ik bij de eerste keer horen gegrepen door het fascinerende debuut van Adia Victoria en sindsdien is de plaat alleen maar beter geworden. Een indrukwekkend en bijzonder debuut van een dame die zomaar heel groot kan worden (maar helaas net zo makkelijk in de anonimiteit kan verdwijnen). Erwin Zijleman
