Het is later dit jaar al weer tien jaar geleden dat de broers Ian, Simone en James Felice voor het eerst opdoken als The Felice Brothers. De broers Felice groeiden op in de Catskill Mountains niet ver van Woodstock, New York. Het is het gebied waar The Band ooit samen met Bob Dylan inspiratie zocht en vond en het is de muziek van The Band die The Felice Brothers inspireerde tot het maken van hun eerste plaat.
Sinds het nog niet heel breed opgepikte debuut Through These Reins And Gone hebben de broers Felice een bijzonder oeuvre opgebouwd.
Dat oeuvre borduurde in eerste instantie succesvol voort op het debuut en dus op de muziek van The Band, wat in 2009 resulteerde in het prachtige Yonder Is The Clock. Op het in 2011 verschenen Celebration, Florida, koos de band echter voor een totaal ander geluid vol verrassende invloeden (tot elektronica en hip-hop aan toe), wat niet bij iedereen in goede aarde viel, maar persoonlijk vond ik het een geweldige plaat.
Het experiment heeft echter niet lang geduurd, want op Favorite Waitress uit 2014 keerden de broers Felice (inmiddels zonder Simone) terug naar hun oude geluid en die lijn wordt doorgetrokken op het nu verschenen en vooralsnog niet erg goed ontvangen Life In The Dark.
Waarom de plaat wat gereserveerd wordt ontvangen begrijp ik overigens niet. Life In The Dark is zwaar geïnspireerd door The Basement Tapes van Bob Dylan en The Band, maar dat geldt voor vrijwel alle platen van The Felice Brothers. Persoonlijk vind ik het jammer dat de band het experiment van Celebration, Florida al weer snel overboord heeft gezet, maar ook met het traditioneel aandoende rootsgeluid van The Felice Brothers is helemaal niets mis.
Het is een geluid dat naarmate de jaren vorderden wel wat gepolijster werd, maar op Life In The Dark keren niet alleen de invloeden, maar ook het ruwe geluid van de eerste platen van The Felice Brothers terug.
Op het in een oude schuur opgenomen Life In The Dark klinken The Felice Brothers nog meer dan Bob Dylan en The Band dan op hun eerdere platen (Ian Felice klinkt zo langzamerhand meer als Bob Dylan dan de oude meester zelf), maar erg is dat geen moment. Life In The Dark is een rauwe en gepassioneerd klinkende plaat vol sterke songs en mooie verhalen.
Experimenteren kunnen The Felice Brothers weer op hun volgende platen (Celebration, Florida opzetten kan natuurlijk ook), maar op Life In The Dark is het back to basics. Misschien niet heel vernieuwend of verrassend, maar zo lang het zo lekker klinkt als op deze plaat heb ik daar helemaal geen moment moeite mee. Erwin Zijleman
