De uit Providence, Rhode Island, afkomstige band The Low Anthem timmerde al even aan de weg toen het in de zomer van 2009 wereldwijd doorbrak met het verrassende Oh My God, Charlie Darwin. Op deze nog altijd fascinerende plaat gaf de band, mede door een opvallend rijk instrumentarium, een geheel eigen draai aan haar door invloeden uit de blues, country en folk gedomineerde Americana.
De lijn werd doorgetrokken op het in 2011 verschenen Smart Flesh, dat lang niet zoveel aandacht trok als zijn voorganger, maar in muzikaal opzicht wat mij betreft nog net wat overtuigender was.
Na een stilte van vijf jaar keerde The Low Anthem onlangs terug met eyeland en wat is dit een bijzondere plaat. eyeland is enerzijds bijzonder omdat de plaat voor een groot deel totaal niet aansluit op zijn twee voorgangers, maar de nieuwe plaat van The Low Anthem valt ook op door muziek die geen moment van plan is om binnen de lijntjes te kleuren.
Op haar nieuwe plaat heeft The Low Anthem de ingetogen en bijzonder gearrangeerde Americana zeker niet helemaal opgegeven. De plaat bevat een aantal songs die met enige fantasie ook best op een van de twee voorgangers had kunnen staan, maar hiernaast experimenteert The Low Anthem er driftig op los en schiet het in 11 songs en 42 minuten alle kanten op.
In een aantal songs op de plaat krijgt de folk van weleer een rauwe of juist bijna verstilde impuls, maar eyeland bevat ook flink wat songs waarin elektronica en invloeden uit de psychedelica en neo-psychedelica de hoofdrol spelen. Dat slaat soms door in de richting van behoorlijk ongrijpbare soundscapes of experimenten, maar The Low Anthem grijpt in de wat meer psychedelische tracks net zo makkelijk terug op het werk van The Beatles van decennia geleden.
Voor een ieder die de vorige twee albums van de band koesterde, ligt eyeland zeker in eerste instantie waarschijnlijk wat zwaar op de maag, maar eyeland is ook een plaat waarin de ruimdenkende muziekliefhebber zich compleet kan verliezen. In de 42 minuten die eyeland duurt gebeurt er zoveel dat het je soms duizelt. Lang niet alles is even mooi of indrukwekkend, maar de plaat staat ook vol met muziek om van te watertanden.
Ik merk zelf dat bij herhaalde beluistering steeds meer puzzelstukjes op hun plek vallen, waardoor eyeland behoorlijk begint te groeien. Het levert een plaat op die nauwelijks is te vergelijken met zijn twee indrukwekkende voorgangers, maar die zeker niet minder mooi en bovendien een stuk avontuurlijker is. Ik ben uiteindelijk toch weer diep onder de indruk. Erwin Zijleman
