De naam Frankie Cosmos zei me echt helemaal niets, maar sinds ik Next Thing voor het eerst beluisterde begrijp ik heel goed waarom de critici zo gek zijn op de plaat van de Amerikaanse singer-songwriter.
Frankie Cosmos is het alter ego van de 22 jaar oude en uit New York afkomstige Greta Kline, die in acteur Kevin Kline een wereldberoemde vader heeft, maar veel meer wil zijn dan de dochter van. The Next Thing is de tweede plaat van Frankie Cosmos en de opvolger van het in de Verenigde Staten zeer goed ontvangen Zentropy uit 2014.
Het slechts 17 minuten durende debuut krijgt nu een 28 minuten durend vervolg en in die 28 minuten komen maar liefst 15 popliedjes voorbij. Het zijn heerlijk rammelende popliedjes die de grens van 3 minuten nooit halen en meestal rond de twee minuten blijven steken.
The Next Thing heeft zeker raakvlakken met de charmante rammelpop die The Moldy Peaches al weer 15 jaar geleden vanuit hetzelfde New York maakten, maar waar dit tweetal meestal bleef steken in goede ideeën, levert Frankie Cosmos op The Next Thing het ene na het andere briljante popliedje af.
Flarden van briljante popliedjes zijn het eigenlijk, want veel van de songs op The Next Thing eindigen net zo abrupt als ze begonnen waren en lijken soms ter plekke worden verzonnen. Bij beluistering van de plaat heb je constant het idee dat de songs moeiteloos zijn uit te breiden tot perfecte popsongs, maar op hetzelfde moment besef je je dat het in de huidige vorm ook goed is, misschien wel beter zelfs.
De instrumentatie op The Next Thing wordt gedomineerd door een eenvoudige maar doeltreffende ritmesectie, lekker rammelende gitaarloopjes en een wat goedkoop aandoend keyboard geluid. Het klinkt allemaal erg lo-fi, maar op hetzelfde moment ook aanstekelijk.
Het past bovendien uitstekend bij de prettige stem van Frankie Cosmos, die uitstekend uit de voeten zou kunnen in een dreampop band, maar ook verleidt en vertedert met haar kleine en lieve popliedjes.
The Next Thing blijft dankzij het hoge DIY gehalte, de rammelende instrumentatie en de korte songs ver verwijderd van de gemiddelde singer-songwriter plaat, maar het is wel een plaat die zich genadeloos opdringt en die alleen maar leuker en onweerstaanbaarder wordt.
Goed gezien dus door de Amerikaanse critici, al geef ik Frankie Cosmos uiteindelijk in Europa een veel grotere kans op succes. Ik ben zelf inmiddels hopeloos verknocht aan de charmante popmuziek van Frankie Cosmos en koester alle 15 popliedjes op deze fascinerende plaat. Erwin Zijleman
