Het zijn platen die niet onder doen voor die van de Rolling Stones en die voor een belangrijk in dezelfde genres opereren.
Sinds het uit elkaar vallen van de J. Geils Band ergens halverwege de jaren 80 (de band staat overigens nog steeds op het podium maar maakt al heel lang geen platen meer), maakt Peter Wolf (overigens geboren als Peter Blankfield) soloplaten en zo af en toe zit er een hele mooie tussen.
Met name Peter Wolf’s solodebuut Lights Out uit 1984 is van een bijzonder hoog niveau, maar ook het in 2002 verschenen Sleepless en het al weer zes jaar oude Midnight Souvenirs zijn geweldige platen.
A Cure For Loneliness is de derde plaat die Peter Wolf in het huidige millennium uitbrengt en ik vind het weer een geweldige plaat. Ook op zijn nieuwe plaat doet Peter Wolf geen onverwachte dingen, maar alles wat hij doet is wel van hoog niveau.
Waar de stembanden van Mick Jagger inmiddels flink zijn versleten, is zijn Amerikaanse evenknie nog altijd een prima zanger.
Peter Wolf is in de Verenigde Staten een legende, waardoor het geen probleem was om een aantal geweldige muzikanten om zich heen te verzamelen. Deze muzikanten nemen je op A Cure For Loneliness mee op een reis door de Amerikaanse muziekgeschiedenis.
Peter Wolf heeft nog altijd een zwak voor rock ’n roll en rhythm & blues, maar gaat op zijn nieuwe plaat ook aan de haal met pure blues en songs vol invloeden uit de country en de folk. Het levert een plaat op die vooral binnen de lijntjes kleurt, tot de rauwe strot van Peter Wolf A Cure For Loneliness voorziet van rauwe emotie en doorleven.
Heel druk zal er niet over gedaan worden vrees ik, maar ondertussen is dit beter dan vrijwel alle andere platen die momenteel in dit genre verschijnen. Inmiddels wordt vol verwachting uitgekeken naar een nieuwe plaat van The Stones, maar ik weet zeker dat deze plaat van Peter Wolf vele klassen beter is. Erwin Zijleman
