Ik presenteerde het een aantal weken geleden nog als een unicum; vrouwelijke singer-songwriters die zich omringen met lekker rauw gitaarwerk. Inmiddels heb ik een handvol platen die in dit hokje passen besproken en ook No Burden van Lucy Dacus past er uitstekend in.
Lucy Dacus is een pas 20 lentes tellende singer-songwriter uit Richmond, Virginia, die met No Burden een geweldig debuut heeft afgeleverd.
Het is een debuut met lekkere rauwere gitaarriffs, maar het is ook een debuut vol geweldige en opvallend melodieuze songs. Lucy Dacus beschikt over een mooie stem, die het prachtig zou doen in een volledig akoestische setting, maar die ook uitstekend gedijt in het rauwe gitaargeluid op No Burden.
De muziek van de singer-songwriter uit Virginia ligt in het verlengde van die van de eveneens jonge vrouwelijke singer-songwriters die de afgelopen weken op deze BLOG opdoken (Margaret Glaspy, Emma Russack, Frankie Cosmos), maar No Burden ontsnapt ook niet aan de vergelijking met de platen van Sharon van Etten en Courtney Barnett. Het is een groot compliment voor het debuut van Lucy Dacus.
No Burden laat zich vergelijken met de platen van anderen, maar ik vind het uiteindelijk toch vooral een originele plaat. De naar de voorgrond gemixte gitaren klinken anders dan op de meeste andere platen, de ritmesectie is speelser dan gebruikelijk en ook de stem van Lucy Dacus is er niet een waarvan er 13 in een dozijn gaan.
De negen songs op No Burden zijn vooral rauw, maar ze strijken geen moment tegen de haren in. De songs van Lucy Darcus overtuigen makkelijk, maar blijven ook nog lang intrigeren, wat van No Burden een echte groeiplaat maakt.
Zeker wanneer de Amerikaanse wat gas terug neemt vindt ze aansluiting bij de eigenwijze folkies van het moment, maar No Burden is uiteindelijk meer rock dan folk. Het is rock die strak en meedogenloos kan klinken, maar de muziek van Lucy Dacus krijgt ook volop ruimte om te rammelen, wat het onderscheidend vermogen van de plaat nog wat verder vergroot.
Bijzonder aangename plaat dus, die in Nederland echt veel meer aandacht verdient dan de plaat tot dusver krijgt (maar misschien ligt dat aan het feit dat een Nederlandse release pas voor september gepland staat). Erwin Zijleman
