Het vrouwelijke viertal borduurde op haar debuut voort op de postpunk erfenis van Joy Division en alle volgelingen van deze band, maar deed dit met veel meer fantasie en vooral ook veel meer lef dan de meeste van haar tijdgenoten.
Savages maakte op haar debuut postpunk zoals die in de late jaren 70 werd gemaakt, maar sloot ook aan bij onder andere de noiserock uit de jaren 90, de new wave uit de jaren 80, de punk uit de jaren 70 en de psychedelica uit de jaren 60.
Het leverde een sensationele, maar inmiddels ook al weer bijna vergeten plaat op. Tot nu dan, want met Adore Life slaat Savages wederom meedogenloos toe. De tweede plaat van Savages gaat verder waar Silence Yourself drie jaar geleden ophield, maar het is ook een andere plaat.
In muzikaal opzicht klinkt het een stuk hechter en veelzijdiger, de zang van Jehnny Beth is nog indringender en tenslotte graven de songs van de band dieper en is er meer ruimte voor ingetogen momenten maar ook meer ruimte voor experiment.
Door de zang van Jehnny Beth ontkom je ook dit keer niet aan de vergelijking met de platen van Siouxsie & The Banshees, al laat de zangeres van Savages ook zang horen die raakt aan die van Patti Smith of P.J. Harvey.
De donkere bassen en ritmes doen in combinatie met de zang nog altijd flink denken aan de hoogtijdagen van de postpunk, maar ook dit keer slaat het gitaarwerk bruggen naar alle hier boven genoemde andere genres.
Adore Life biedt zoals gezegd meer ruimte aan ingetogen passages, maar dit is niet ten koste gegaan van de intensiteit van de muziek van Savages. Ook Adore Life grijpt je met de eerste gitaarriff bij de strot en laat pas los wanneer de laatste noten wegebben.
Savages had de lat met Silence Yourself erg hoog gelegd voor zichzelf, maar Adore Life gaat er met gemak overheen. 2016 is pas een week of drie oud, maar ik heb al een handvol platen in handen die ik meesterwerken durf te noemen. Adore Life van Savages is er een van. Erwin Zijleman
