Void is al weer de derde plaat van de uit Berlijn afkomstige Andrea Schroeder. De Duitse singer-songwriter maakte tot dusver indruk met twee door Chris Eckman (The Walkabouts) geproduceerde platen (Blackbird uit 2013 en Where The Wild Oceans End uit 2014).
Het zijn platen die opvallen door een donkere en buitengewoon stemmige instrumentatie, een stem die iets met je doet (of je dat nu wilt of niet) en vaak beklemmende songs die je meedogenloos bij de strot grijpen.
Het zijn ingrediënten die terugkeren op het voor de afwisseling eens niet door Chris Eckman geproduceerde Void. Voor de productie deed Andrea Schroeder dit keer een beroep op Ulf Ivarsson (bekend van Sivert Höyem), maar het geluid van de plaat ligt in het verlengde van het geluid op de twee voorgangers, al klinkt Void wel net wat grootser.
Meest in het oor springend is nog altijd de stem van Andrea Schroeder. Het is een stem die iets met je doet, al zal het effect niet voor iedereen positief uitpakken. De stem van Andrea Schroeder omschreef ik twee jaar geleden als een stem die bestaat uit gelijke delen Marlene Dietrich, Nico, Patti Smith en, vooruit, Amanda Lear. Het is een omschrijving waar ik nog steeds achter kan staan, maar waar de stem de vorige keren in eerste instantie wat tegen de haren instreek, kwamen de vocalen van Andrea Schroeder dit keer direct hard binnen.
Het effect van haar unieke stem wordt verder versterkt door een wederom beklemmende en aardedonkere instrumentatie, met een hoofdrol voor prachtige pianoklanken. Het is een instrumentatie die zoals gezegd net wat steviger is aangezet op Void, al zijn er ook genoeg momenten waarin subtiliteit en details overheersen. Het is een instrumentatie die meer dan eens doet denken aan die op de wat minder ingetogen platen van Nick Cave & The Bad Seeds. Het past perfect bij het imposante stemgeluid van Andrea Schroeder, die ook dit keer garant staat voor kippenvel.
Void laat ook nog eens in alle opzichten groei horen. De vocalen zijn nog wat vaster en meedogenlozer, de instrumentatie en productie zijn nog trefzekerder en ook de songs van Andrea Schroeder hebben aan kracht gewonnen.
Het is nog altijd zo dat je van de stem van Andrea Schroeder moet houden, maar als dat zo is komt de plaat aan als een mokerslag. Laat Void uit de speakers komen en het zonlicht dooft. Void is een plaat voor donkere koude avonden en voorziet deze avonden van een unieke sfeer. Laat ze maar komen. Void is immers veel te mooi en indrukwekkend om ook nog maar een dag te laten liggen. Erwin Zijleman
