Een paar weken geleden ontving ik een promo exemplaar van Fixion van Trentemøller. Omdat in het bijbehorende persbericht werd gesproken over de nieuwe plaat van de Deense techno producer heb ik de plaat onmiddellijk terzijde geschoven, want van techno word ik alleen maar heel nerveus.
Toen ik bij toeval toch een track van de plaat hoorde, raakte ik toch geïnteresseerd in de nieuwe plaat van Anders Trentemøller, want met techno (of het beeld dat ik heb van het genre) heeft Fixion niet zo gek veel te maken.
Op zijn nieuwe plaat eert de Deense muzikant en producer immers de muziek uit de jaren 80 en dat is muziek waar ik nog steeds een zwak voor heb.
Anders Trentemøller had in de jaren 80, net als ik, een voorkeur voor aardedonkere muziek. Op Fixion hoor je de zware baslijnen van bands als Joy Division en New Order, de duistere klanken van een band als The Cure, de dromerige synths tapijten van Gary Numan’s Tubeway Army, de industriële klanken van Depeche Mode, de lichtvoetigheid van Orchestral Manoeuvres In The Dark en vocalen die herinneren aan de hoogtijdagen van Siouxsie Sioux en haar band The Banshees.
Voor deze vocalen tekenen Savages zangeres Jehnny Beth en de Deense zangeres Marie Fisker, maar de rest van de plaat wordt volledig ingekleurd door Anders Trentemøller zelf.
In de meeste tracks bedwelmt Fixion met klanken die zo lijken weggelopen uit de jaren 80, maar Trentemøller doet meer dan het reproduceren van een geluid uit vervlogen tijden. In een aantal tracks combineert de Deense muzikant de klanken uit het verleden met meer eigentijdse elektronische muziek, waarbij het tempo gelukkig redelijk laag blijft. Fixion gaat hier en daar ook wat verder terug in de tijd, want ook de invloedrijke klanken van Kraftwerk hebben hun weg gevonden naar de muziek van Trentemøller.
Ik heb vaak wat moeite met instrumentale muziek, maar bij Trentemøller maakt het eigenlijk niet zoveel uit of hij zangeressen inzet of zelf zorgt voor inkleuring van de donkere en vaak wat overweldigende geluidstapijten.
Fixion is een plaat die vermaakt en intrigeert. Het is aan de ene kant een trip door het verleden, maar Fixion staat ook met één been in het heden. Trentemøller zal dit keer vooral muziekliefhebbers met een zwak voor de jaren 80 raken, maar ik ben inmiddels toch ook benieuwd naar zijn andere werk. Erwin Zijleman
