Ik was ruim twee jaar geleden best te spreken over het titelloze debuut van Arc Iris, maar moet bekennen dat ik de plaat sinds het schrijven van de recensie nooit meer heb gedraaid. Opvolger Moon Saloon heb ik daarom een tijdje laten liggen, maar uiteindelijk werd ik toch weer nieuwsgierig.
Op het debuut van het alter ego van Jocie Adams gebeurde immers zoveel dat het me met enige regelmaat duizelde en zo op zijn tijd heeft dat wel wat.
Jocie Adams speelde in het verleden in The Low Anthem en kan op flink wat instrumenten uit de voeten. Dat geldt ook voor de muzikanten die haar op Moon Saloon begeleiden, waardoor de plaat, zeker bij de beluistering met de koptelefoon, opvalt door een rijk en gevarieerd instrumentarium.
Het is een instrumentarium dat soms klassiek aandoet, maar Jocie Adams is op haar nieuwe plaat ook niet vies van gitaren en elektronica. Het levert een bont en bij vlagen overvol of zelfs kaleidoscopisch (de openingstrack heet niet voor niets Kaleidoscope) geluid op dat niet bij iedereen in de smaak zal vallen, maar mij bevalt het wel.
Op het debuut van Arc Iris waren nog flink wat invloeden uit de folk te horen, maar deze zijn op Moon Saloon vrijwel afwezig. Op de tweede plaat van Arc Iris domineert de experimentele popmuziek, zoals Kate Bush die maakte in haar meest avontuurlijke dagen. Ander vergelijkingsmateriaal wordt aangedragen door Joanna Newsom en Joanna Newsom, al vind ik het stemgeluid van Jocie Adams aangenamer en in ieder geval toegankelijker dan dat van de drie genoemde dames.
Door al het experiment valt niet alles direct op zijn plek, zodat er bij herhaalde beluistering van de plaat nog lang nieuwe dingen zijn te horen. Het zijn zeker niet de makkelijkste dingen, want Jocie Adams kiest op haar nieuwe plaat voor vrij complexe songstructuren en overvolle arrangementen, waarin vooral de blazers en strijkers alle kanten op schieten.
Haar songs strijken soms nadrukkelijk tegen de haren in, maar verrassen en betoveren ook continu met bijzondere keuzes en verrassende wendingen. Moon Saloon is een plaat die je na tien minuten vol afgrijzen terzijde schuift of die je van de eerste tot de laatste noot wilt ontdekken.
Ik geef eerlijk toe dat ik het soms ook wel wat te vol en wispelturig vind, maar net als ik af wil haken overtuigt Moon Saloon weer met een geweldig popliedje of met experiment dat smeekt om aandacht, waardoor ik Moon Saloon toch steeds weer verkies boven de nieuwe Agnes Obel.
Of ik de plaat nog heel vaak ga draaien durf ik niet te voorspellen, maar hoe meer ik er naar luister hoe meer ik onder de indruk ben van de bijzondere capriolen van Jocie Adams. Erwin Zijleman
