Net iets meer dan anderhalf jaar geleden publiceerde ik mijn recensie van White Water van de uit Manchester afkomstige band The Slow Show. De recensie behoort inmiddels tot de tien best gelezen recensies op de krenten uit de pop en dook ook de afgelopen weken weer regelmatig op in de top 10 van de betreffende week.
Waar het aan ligt weet ik niet precies, maar het heeft ook vast wat met de kwaliteit van de plaat te maken. White Water heb ik zelf in ieder geval heel veel gedraaid en koester ik nog steeds.
The Slow Show werd anderhalf jaar geleden vooral met The National vergeleken, maar klinkt op haar nieuwe plaat Dream Darling toch vooral als The Slow Show.
Het geluid van de Britse band wordt nog altijd voor een belangrijk deel bepaald door de bijzondere stem van zanger Rob Goodwin. De Brit beschikt over een wat krakerige stem waarvan je absoluut moet houden en ook de manier van zingen van de Brit is er een die niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Persoonlijk hou ik wel van de bijzondere vocalen, die meer dan eens raken aan vooral Tindersticks en Queensryche, al krijg ik die kerel van Crash Test Dummies (Mmm Mmm Mmm) ook niet helemaal uit mijn hoofd).
De bijzondere stem van Rob Goodwin wordt op Dream Darling gecombineerd met werkelijk prachtige klanken en wonderschone arrangementen. In de openingstrack pakt The Slow Show meteen flink uit met blazers en strijkers, een stevig aangezet koor en hele fraaie pianoklanken, maar The Slow Show neemt op haar nieuwe plaat ook met enige regelmaat flink gas terug.
Zeker wanneer The Slow Show gas terug neemt draagt Rob Goodwin zijn teksten meer voor dan hij ze zingt, wat de muziek van de band uit Manchester een bijzonder eigen geluid en een indringende lading geeft. Het is een geluid dat zich door de bijzondere zang, de werkelijk prachtige klanken en een flinke dosis drama en bombast nadrukkelijk opdringt.
Dream Darling is wat ingetogener dan zijn voorganger en bovendien is dit keer net wat meer zorg besteed aan de instrumentatie, de arrangementen en de productie. Net als op White Water zijn de vocalen behoorlijk dominant, maar wat gebeurt er op de achtergrond veel moois en wat is het allemaal raak.
Ook dit keer zijn het vooral de blazers die keer op keer zorgen voor kippenvel, maar ook de subtiele strijkers, de fraaie gitaarlijnen en de subtiele ritmesectie dragen bij aan het fraaie resultaat. Ook de schitterende stem van Kesha Ellis (helaas maar twee keer te horen) is het vermelden overigens meer dan waard.
Dream Darling mist natuurlijk de verrassing van White Water, maar compenseert dit met songs die je na één keer horen dierbaar zijn, maar die ook nog heel lang nieuwe dingen laten horen.
Dream Darling verschijnt in een week met een bijna onwerkelijk aantal interessante releases, maar steekt er wat mij betreft toch net wat bovenuit. Laat de herfst nu maar komen, want met de bijzonder fraaie soundtrack van The Slow Show kan het alleen maar een prachtseizoen worden. Erwin Zijleman
