Ik heb de afgelopen zeven jaar meer dan eens een plaat van de Amerikaanse band Crocodiles in handen gehad, maar ik weet bijna zeker dat ik tot voor kort nog nooit naar de muziek van de band uit San Diego had geluisterd. Ik associeerde de muziek van Crocodiles met die van bands als The Jesus And Mary Chain en My Bloody Valentine en het aanbod in die hoek is zo groot dat ik het idee had dat ik de platen van Crocodiles best kon missen.
De muziek van de genoemde bands was in het verleden misschien relevant vergelijkingsmateriaal, maar bij beluistering van Dreamless duiken de namen van My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain wat mij betreft niet op. Crocodiles heeft de gruizige gitaren op haar nieuwe plaat grotendeels afgezworen en vervangen door een centrale rol voor synths. Ook invloeden uit de shoegaze in het algemeen spelen op Dreamless geen belangrijke rol.
Waar ik shoegaze over het algemeen associeer met aardedonkere en gruizige klanken, laat de in Mexico City opgenomen nieuwe plaat van Crocodiles over het algemeen een helder, vrolijk en zonnig geluid horen, wat overigens niet betekent dat de muziek van Crocodiles geen scherpe kantjes heeft.
Het levert muziek op die lastig in een hokje is te duwen. Dreamless laat flarden postpunk horen (waarin de donkere wolken even voor de zon schuiven en Crocodiles als Joy Division en als New Order klinkt), maar sluit net zo makkelijk aan bij de lichtvoetige of minder lichtvoetige synthpop uit de jaren 80. De zesde plaat van Crocodiles heeft zich verder flink laten inspireren door de muziek die The Clash op Sandinista! maakte en misschien nog wel meer door de platen van het uit The Clash ontstane Big Audio Dynamite, maar soms hoor ik ook opeens een beetje Madness.
Door al deze invloeden in een door het overweldigende Mexico City geïnspireerde smeltkroes te gooien creëert Crocodiles op Dreamless een geheel eigen geluid. Het is een geluid dat vermaakt, maar Crocodiles maakt ook muziek die intrigeert en vernieuwt.
Ik zie op Allmusic.com inmiddels dat alle platen van de band op veel wat sterren kunnen rekenen, dus na Dreamless ga ik ook de rest van het oeuvre van de band uit San Diego maar eens ontdekken. Wordt nog een hele klus om het bijzonder leuke Dreamless te overtreffen. Erwin Zijleman
