Meestal kan ik maar heel moeilijk kiezen uit de flinke stapel recente platen die wacht op beluistering, maar op de avond dat ik deze recensie schrijf kon eigenlijk niets me boeien. Zeker 30 platen kwamen voorbij, maar niets hield het langer dan een paar minuten vol. Ik was inmiddels terecht gekomen bij de al bijna afgeschreven platen van een maand of twee geleden en wilde er eigenlijk mee gaan stoppen, toen er opeens toch een plaat voorbij kwam die me wel wist te raken.
Het was een plaat die me, ondanks de mooie cover, eigenlijk nog nooit was opgevallen, maar inmiddels vind ik hem prachtig en weet ik zeker dat ik er nog heel vaak naar ga luisteren.
Het gaat om Blindfaller van Mandolin Orange. Het was een naam die me helemaal niets zei, maar het blijkt een duo uit Chapel Hill, North Carolina, dat bestaat uit Andrew Marlin en Emily Frantz. Blindfaller is zeker niet hun eerste plaat, maar wel de eerste die mijn aandacht weet te trekken.
Beiden muzikanten kunnen op meerdere instrumenten uit de voeten en beiden beschikken bovendien over een bijzonder fraaie stem. Andrew Marlin en Emily Frantz kunnen waarschijnlijk prima in hun uppie uit de voeten, maar als ze samen muziek maken gebeurt er iets. Dat heeft vooral te maken met hun prachtig bij elkaar kleurende en elkaar versterkende stemmen, maar ook in muzikaal opzicht stuwen de twee elkaar naar grote hoogten.
Mandolin Orange maakt Amerikaanse rootsmuziek die meerdere richtingen op kan schieten. Een aantal tracks past uitstekend in het hokje bluegrass, maar de twee maken ook pure folk en country, muziek met invloeden uit de gospel of juist net wat lichtvoetigere songs met een vleugje pop.
Het is muziek die opvalt door een prachtige instrumentatie, met een hoofdrol voor akoestische en elektrische gitaren, de mandoline (uiteraard) en prachtig en zeer trefzeker vioolwerk. Andrew Marlin en Emily Frantz kunnen uitstekend uit de voeten in songs met een behoorlijk ingetogen instrumentatie, waarin hun stemmen voor het vuurwerk moeten zorgen, maar als je een instrument virtuoos kunt bespelen mag je dat natuurlijk ook best laten horen en dat doen ze dan ook.
Blindfaller van Mandolin Orange doet me afwisselend denken aan de platen van Alison Kraus, Nickel Creek, Gillian Welch en Dave Rawlings en hier en daar ook aan het al weer vergeten duo The Civil Wars, maar heeft ook een bijzonder eigen geluid, dat in iedere song weer net wat anders klinkt. Het levert een plaat op die iets met me doet en die dat bovendien in steeds sterkere mate doet.
Waaraan het precies ligt weet ik niet, maar vanavond weten alleen Andrew Marlin en Emily Frantz uit North Carolina me te raken met hun mooie en gloedvolle songs vol fraaie accenten en met stemmen die overlopen van emotie. Op een avond waarop eigenlijk geen enkele plaat me weet te boeien, vind ik Blindfaller van Mandolin Orange van de eerste tot de laatste noot prachtig; ik ben benieuwd wat ik er over een paar dagen van vind. Grote kans echter dat deze nieuwe plaat van Mandolin Orange een blijvertje is. Erwin Zijleman
