Het leverde Jo Harman veel lof en een aantal prijzen op, waardoor ze de echte opvolger van haar debuut (de twee verschenen live platen tel ik maar even niet mee) met wat ruimere middelen kon opnemen in Nashville.
In Nashville kon de jonge Britse zangeres een beroep doen op de zeer gelouterde producer Fred Mollin (die een cv heeft om bang van te worden) en kon ze bovendien beschikken over een aantal gerenommeerde sessiemuzikanten.
Het zijn keuzes die me bij eerste beluistering wat tegen stonden, want People We Become klinkt op het eerste gehoor behoorlijk glad en vaak wat pompeus.
Ik had na Dirt On My Tongue gehoopt op een wat minder gepolijste plaat dan People We Become is geworden, maar Jo Harman heeft een andere weg gekozen. Nadat ik mijn verwachtingen had bijgesteld, ben ik de tweede plaat van Jo Harman echter langzaam maar zeker gaan waarderen en dit om meerdere redenen.
Zo heeft Jo Harman een fantastische stem en daar verandert een keuze voor een wat ander repertoire of een wat gepolijstere productie helemaal niets aan. Vergeleken met haar debuut kiest Jo Harman wat vaker voor de soulvolle strot en raakt ze meer dan eens aan haar landgenote Joss Stone (die nog altijd tegen haar fenomenale debuut aanhikt). Met haar krachtige stem maakt Jo Harman makkelijk indruk, maar ook in de wat meer ingetogen songs neemt ze vrijwel onmiddellijk alle twijfel weg.
De productie van de plaat en de gekozen instrumentatie zijn misschien wat gelikter en hier en daar wat pompeuzer dan mij lief is, maar Fred Mollin en de opgetrommelde sessiemuzikanten verstaan de kunst van het maken van een goede plaat en kunnen in uiteenlopende genres uit de voeten, zodat zowel een stevig aangezette rocksong als een lome jazzy song fantastisch klinken en de imposante stem van Jo Harman perfect ondersteunen.
Tenslotte is ook met de songs op de plaat niets mis. Jo Harman slaagt er in om songs te schrijven die bruggen slaan tussen genres, waardoor People We Become veelzijdiger klinkt dan zijn voorganger.
In het begin vond ik het zoals gezegd veel te gepolijst en teveel mainstream, maar inmiddels hoor ik toch vooral de schoonheid van de plaat, waarop zowel in muzikaal als vocaal opzicht mooie en bijzondere dingen gebeuren.
De volgende keer mag Jo Harman van mij best een smerige en rauwe bluesplaat maken, maar ook met dit naar mainstream neigende uitstapje maakt ze de belofte van haar debuut in meerdere opzichten waar. Erwin Zijleman