Het persbericht bij het titelloze debuut van de Amsterdamse band MICH intrigeerde me echter hopeloos.
“MICH (spreek uit: [mɪx]) is een muzikaal studioproject uit Amsterdam. Ondanks de misantropische aard van haar muziek prefereert de band zowel onderling als naar de buitenwereld te communiceren via de 'laughing bursting with tears'-smiley. Een goed antwoord op vrijwel iedere vraag. Muzikaal refereert MICH aan diverse bekende en onbekende shoegaze, wave en Krautrock acts die hun voor gingen”.
Het zal aan mij liggen, maar ik begrijp er niets van. Op hetzelfde moment maakten deze paar zinnen me wel nieuwsgierig naar de muziek van de band die onderdak heeft gevonden bij het prachtige Excelsior label.
Bij eerste beluistering van het debuut van MICH ([mɪx]) dus) is direct duidelijk dat de muziek van MICH vol echo’s uit het verleden zit, iets wat ook al wel bleek uit de enige begrijpelijke zin in het persbericht.
De muziek van MICH haalt de mosterd inderdaad bij pioniers uit de shoegaze, new wave en Krautrock, maar persoonlijk hoor ik, mede dankzij de heerlijke donkere baslijnen, toch vooral invloeden uit de postpunk.
Het debuut van MICH duurt maar 26 minuten, maar in die 26 minuten komen twaalf songs voorbij. Het zijn twaalf songs waarin flarden Joy Division, The Cure en Talking Heads door de gehaktmolen zijn gehaald en vervolgens op smaak zijn gebracht met een vleugje dreampop (denk aan de gitaarlijnen van Lush), een snufje synthpop, een klein beetje shoegaze en wat Krautrock voor de eigenzinnige twist.
MICH maakt popliedjes die bol staan van de invloeden, waardoor het debuut van de Amsterdammers makkelijk landt. Op hetzelfde moment doet MICH bijzondere dingen met alle invloeden uit het verleden. De songs van de band klinken aangenaam en aanstekelijk, maar strijken ook tegen de haren in, prikkelen de fantasie en laten je meer dan eens toch weer vertwijfeld achter.
Pasta Bolognese is bekend, net als een broodje of een appel, maar een broodje pasta Bolognese met appel is toch even wennen. MICH serveert op haar debuut meerdere broodjes pasta Bolognese met appel en na even wennen smaakt het prima.
Luister oppervlakkig naar het debuut van MICH en het is een feest van herkenning vol herinneringen aan tijden waarin de popmuziek gitzwart maar de wereld veelkleurig was. Luister wat beter en je hoort een band die voor de afwisseling eens met een frisse blik citeert uit het rijke verleden. Excelsior is de laatste jaren lang niet altijd goed voor memorabele debuten, maar dit debuut van MICH is er wat mij betreft weer een. Erwin Zijleman