In hun jongere jaren waren de twee muzikanten vooral bezig met het maken van punk, maar inmiddels was ook de interesse voor de countrymuziek gewekt.
De combinatie van beide liefdes zorgde ervoor dat Uncle Tupelo in 1990 aan de wieg stond van een gloednieuw genre, de alt-country.
No Depression, het in 1990 verschenen debuut van de band, is inmiddels één van de onbetwiste klassiekers in het genre en een plaat die geen enkele liefhebber van de alternatieve country mag missen.
Uncle Tupelo zou in drie jaar tijd nog drie platen maken (waarop de band overigens steeds dichter tegen de countryrock uit de jaren 70 aan kroop), maar viel in 1994 uit elkaar. Jeugdvrienden Jeff Tweedy en Jay Farrar gingen vervolgens hun eigen weg en formeerden beiden een nieuwe band.
Wilco, de band van Jeff Tweedy is ruim 20 jaar later een hele grote band met een aantal prachtige en zeer avontuurlijk platen op haar naam. Jay Farrar’s Son Volt heeft een veel minder imposant oeuvre op haar naam staan, maar maakte toch ook een aantal platen die er toe doen.
Het zijn platen waarop de band rond Jay Farrar de alt-country van Uncle Tupelo grotendeels trouw bleef en dat doet Son Volt nog steeds. Ook op Notes Of Blue hoor je echo’s uit de hoogtijdagen van Neil Young, The Flying Burrito Brothers en Gram Parsons, maar Jay Farrar slaat dit keer ook andere wegen in.
Jay Farrar liet zich dit keer naar eigen zeggen vooral inspireren door de folk van Nick Drake en door de blues van oude helden als Mississippi Fred McDowell en Skip James. Invloeden van Nick Drake duiken wat mij betreft slechts sporadisch op, maar de invloeden uit de blues zijn zeer nadrukkelijk aanwezig op de nieuwe plaat van Son Volt.
Jay Farrar pakt flink uit met heerlijk rauwe bluesy riffs en weet deze op bijzondere wijze te integreren in de alt-country van Son Volt. Het contrasteert prachtig met de door countryrock geïnspireerde songs en de enkele song waarin Jay Farrar in de voetsporen van Nick Drake treedt. Wat Springsteen achtige bravoure geeft de plaat een energie boost.
Son Volt wist zich lang niet altijd te onderscheiden van de concurrentie in het genre en kreeg hierdoor lang niet zoveel aandacht als het Wilco van Jeff Tweedy, maar op Notes Of Blue steekt de band rond Jay Farrar in een uitstekende vorm.
De songs op de plaat zijn stuk voor stuk van grote schoonheid, de instrumentatie is uitermate trefzeker (met een hoofdrol voor het heerlijke gitaarwerk) en Jay Farrar was en is een prima zanger.
Ik vond Son Volt op haar vorige platen lang niet altijd indrukwekkend en een stuk minder dan Uncle Tupelo en Wilco, maar met Notes Of Blue overtuigt Jay Farrar me echt volledig. Prachtplaat van een band die door menigeen wat te vroeg is afgeschreven. Erwin Zijleman