Deze Robert Scott voerde in het verleden twee legendarische bands uit dit land aan, The Clean en The Bats, maar maakte ook solo flink wat indruk met het werkelijk geweldige The Green House.
De soloplaat van Robert Scott trok in Nederland helaas maar heel weinig aandacht, maar vorige week lag er, voor mij uit het niets, opeens weer een nieuwe plaat van The Bats op de mat en deze is wel gewoon uit in Nederland.
The Deep Set is de opvolger van het zes jaar oude Free All The Monsters en klinkt alsof de tijd jaren heeft stil gestaan. The Bats was altijd al goed voor zonnig klinkende of zelfs compleet onweerstaanbare gitaarpop en de band uit Christchurch is het kunstje niet verleerd.
Laat The Deep Set uit de speakers komen en de lente is begonnen. Denk aan de perfecte gitaarpop van The Go-Betweens, verrijkt met het meest aansprekende van R.E.M., het hypnotiserende van Yo La Tengo, het ongrijpbare van Split Enz, het lichtvoetige van Crowded House en een beetje van het donkere van The Smiths.
De ritmesectie voert het tempo lekker op, de gitarist van de band strooit vrijwel continu met briljante, zonnige of heerlijk jengelende gitaarloopjes, de harmonieën en toegevoegde vrouwenstemmen zijn af en toe suikerzoet, terwijl Robert Scott de aangename klanken van The Bats voorziet van een beetje melancholie.
Het is een recept dat al mee gaat sinds de eerste platen van de band uit de jaren 80, maar het is ook een recept dat nog steeds werkt. Net als de soloplaat van Robert Scott bevat The Deep Sets van The Bats veel herkenbare elementen, maar The Bats klinken ook anders dan bands van de andere kant van de wereld.
Het is niet eens heel makkelijk om te omschrijven wat er zo bijzonder is aan de popliedjes van The Bats, maar probeer ze maar eens te weerstaan. Het lukt mij niet, met geen mogelijkheid zelfs. De gitaarlijnen halen niet alleen de zon tevoorschijn, maar geven ook je humeur een boost om bang van te worden. Het klinkt allemaal eenvoudig en soms bijna vanzelfsprekend, maar de songs van The Bats zitten geweldig in elkaar en worden eigenlijk alleen maar beter. Wereldplaat dus.
Jazeker, eind 2016 verscheen immers ook nog eens een fraaie reissue van het uit 2001 stammende Getaway van The Clean, de andere band van de Nieuw-Zeelandse muzikant.
Getaway, wat mij betreft de beste plaat van The Clean, is niet zo gek ver verwijderd van de nieuwe plaat van The Bats en klinkt hooguit wat donkerder, gruiziger, psychedelischer en experimenteler. Wat minder van The Go-Betweens en wat meer Yo La Tengo en The Velvet Underground.
Ook de reissue van de plaat van The Clean staat echter vol met gitaarpop die goed is voor een brede glimlach. En heel veel zonnestralen.
Getaway is in muzikaal opzicht wat diepgravender en interessanter dan The Deep Sets van The Bats, maar laatstgenoemde plaat vind ik net wat minder makkelijk te weerstaan.
Beide platen zijn echter goed voor gitaarpop van een niveau dat ik uit Europa en de VS de laatste tijd niet heb gehoord. Erwin Zijleman