Dat heeft hem een hoop goedwillende fans opgeleverd, maar er zit helaas ook altijd wel een kwaadwillende tussen.
Dat merkte Conor Oberst in de winter van 2013, toen een minderjarige fan hem beschuldigde van verkrachting. In de zomer van 2014 gaf deze ‘fan’ toe dat ze het verhaal uit haar duim had gezogen, maar de wereld van Conor Oberst stond inmiddels wel op zijn kop.
Met flink wat geestelijke en fysieke klachten dook Conor Oberst in februari 2016 de studio in en 48 uur later stonden de songs van wat later dat jaar Ruminations zou worden op de band. Toen de plaat in oktober verscheen, kon ik er niet goed mee uit de voeten. Het was me allemaal veel te donker of zelfs deprimerend, maar de songs bevielen me wel, zeker toen ik wat meer gewend was geraakt aan de aardedonkere plaat.
Conor Oberst had zelf misschien ook wel wat twijfels over het eindresultaat, want op het nog geen half jaar na Ruminations verschenen Salutations zijn de tien songs van Ruminations in een nieuw jasje gestoken.
Waar Conor Oberst de songs in eerste instantie in zijn uppie opnam, dook hij dit keer met een flinke band de studio in. Het is niet zomaar een band, want met namen als The Felice Brothers, Jim James, Gillian Welch, M. Ward, Blake Mills, Jonathan Wilson levende drum legende Jim Keltner mag best van een sterrenbezetting worden gesproken.
Door de aanwezigheid van een hele batterij geweldige muzikanten komen de voor een deel al bekende songs op Salutations stuk voor stuk tot leven. In muzikaal opzicht is Salutations stevig geïnspireerd door het jaren 70 werk van Bob Dylan en de platen van The Band, maar zeker wanneer het tempo wat wordt opgevoerd of de hoeveelheid melancholie toeneemt hoor ik ook vaak wat van The Pogues (en soms wat van The Clash).
Conor Oberst had voor Ruminations minder dan 40 minuten nodig. Voor de 10 songs van deze plaat en de zeven nieuwe songs wordt dit keer bijna 70 minuten uitgetrokken en dat is misschien wel wat veel van het goede. Het eerste half uur zit ik keer op keer op het puntje van mijn stoel en sleept Salutations zich van hoogtepunt naar hoogtepunt, maar op een gegeven moment verslapt de aandacht wat.
Het heeft niet zo veel te maken met de kwaliteit van de songs, want die blijft hoog, maar vooral met de intensiteit en de energie van de muziek op Salutations, want wat je er uit haalt moet je er ook instoppen.
In muzikaal opzicht is het vooral smullen van de gitaren en van het werkelijk fenomenale drumwerk van ouwe rot Jim Keltner, die misschien speelde met alle groten der aarde maar desondanks als een jonge hond tekeer gaat, maar ook de zang van Conor Oberst vind ik dit keer verassend sterk.
Ruminations is het voor mij nog steeds niet helemaal (al vind ik de plaat wel beter dan in oktober), maar Salutations is fantastisch. De productiviteit van Conor Oberst ligt al heel lang op een onwaarschijnlijk niveau, waardoor onmogelijk alles goed kan zijn, maar deze nieuwe plaat overtuigt in nagenoeg alle opzichten. Misschien is het iets te lang, maar bij beluistering in delen valt uiteindelijk alles op zijn plek. Indrukwekkend. Zeer indrukwekkend zelfs. Erwin Zijleman