Met de twee Depeche Mode platen die tijdens het bestaan van deze BLOG zijn verschenen (Sounds Of The Universe uit 2009 en Delta Machine uit 2013) had ik echter niet zo heel veel, maar alles dat de band tussen 1981 en 1993 maakte heb ik hoog zitten. Heel hoog zelfs.
Speak & Spell, A Broken Frame, Construction Time Again, Some Great Reward, Black Celebration, Music For The Masses, Violator en Songs Of Faith And Devotion zijn allemaal platen waarmee de Britse band zich wist te onderscheiden van de concurrentie. Eerst door buiten de lijntjes van de elektronische muziek uit de jaren 80 te kleuren en later door deze elektronische muziek juist te verrijken met gitaren en andere invloeden uit de rockmuziek.
Depeche Mode ontwikkelde zich sindsdien tot een van de betere live bands (waar in haar eerste jaren alles met de automatische piloot werd gedaan), maar de studioplaten deden me veel minder. Ik had dan ook geen hoge verwachtingen bij de eerste beluistering van Spirit, maar wat is het een overtuigende plaat geworden.
Depeche Mode kijkt op Spirit naar de wereld en ziet dat het niet goed is. Trump, Brexit, de opkomst van populisme, de gelatenheid waarmee jongeren de wereld bekijken; het zijn maar een paar van de zaken waar Depeche Mode op Spirit stevig naar uithaalt. Het geeft de muziek van de band kracht en urgentie.
In muzikaal opzicht heeft de band op haar nieuwe plaat een evenwicht gevonden tussen de synthpop waarmee het ooit groot werd, de donkere rockmuziek waarmee het uit het synthpop hokje brak en de zwaar aangezette industriële klanken van de laatste platen. Invloeden uit de hedendaagse elektronische dansmuziek verrijken het geluid van Depeche Mode nog wat meer.
Producer James Ford (Simian Mobile Disco, Arctic Monkeys, Florence & The Machine) heeft Spirit voorzien van een machtig geluid waarin de ritmes vaak zwaar zijn aangezet, de synths luchtig mogen rondzweven en af en toe een vervormde gitaar opduikt. Op dit machtige geluid gedijen de opvallend sterke vocalen van Dave Gahan en Martin Gore uitstekend.
Op Spirit serveert Depeche Mode zeker geen eenheidsworst. In iedere track imponeert de fraaie instrumentatie en hoewel Spirit er af en toe stevig inhakt, zijn er ook ruim voldoende rustpunten op de plaat te vinden en bevat de plaat verder flink wat passages waarin stevig geëxperimenteerd wordt.
In muzikaal opzicht wist Depeche Mode ook op haar vorige platen wel te overtuigen, maar de songs op deze platen vond ik niet zo aansprekend als in het verleden. Op Spirit zijn de songs weer van hoog niveau. Dat heeft voor een deel te maken met de urgentie die spreekt uit de politieke stellingname, maar Depeche Mode vindt op Spirit ook een fraai evenwicht tussen aanstekelijke songs en songs vol avontuur.
Depeche Mode bestaat inmiddels al ruim 37 jaar, wat het frisse Spirit alleen maar extra glans geeft. Deze glans leek de afgelopen jaren op de plaat wat verdwenen, maar Spirit glimt en blinkt en komt ook nog eens verassend stevig binnen. Erwin Zijleman