Inmiddels is Nadia Reid terug met haar tweede plaat en Preservation is wat mij betreft nog iets beter dan het al zo goede debuut. Nadia Reid staat wederom weinig charmant c.q. flatteus op de cover van haar nieuwe plaat, maar voor de rest is het alleen maar genieten.
Net als Listen To Formation, Look For The Signs maakt ook Preservation in eerste instantie vooral indruk door de bijzonder aangename stem van Nadia Reid.
Het is een stem die inmiddels is vergeleken met die van nogal wat folkies van naam en faam (met name Laura Marling wordt vaak genoemd), maar ik hoor toch vooral een bijzonder eigen geluid. Als ik namen moet noemen kom ik op de proppen met Sarah McLachlan, al is de stem van Nadia Reid gelukkig wel wat minder zoet en zweverig dan die van de Canadese singer-songwriter. Hiernaast doen de fluisterzachte vocalen soms wel wat denken aan die van Cowboy Junkies zangeres Margo Timmins, al is de zang van Nadia Reid wel een stuk krachtiger. Kortom, vergelijken is uiteindelijk redelijk zinloos.
Nadia Reid maakte op haar debuut al indruk met haar mooie en bijzondere stem, maar op Preservation draagt haar bijzonder aangename maar ook indringende en emotievolle stem nog wat meer bij aan het fraaie eindresultaat.
Ook in muzikaal opzicht heeft Nadia Reid een flinke stap gezet op haar tweede plaat. De instrumentatie op Preservation is voornamelijk ingetogen, bevat vooral invloeden uit de folk en de Americana, maar weet ook steeds te verrassen door bijzondere en soms behoorlijk krachtige accenten.
Preservation klinkt door deze accenten vaak donker en broeierig, wat weer mooi kleurt bij de stem van Nadia Reid. “lovelorn folk with dirt under its nails” noemt de Britse kwaliteitskrant The Guardian het en dat is een mooie omschrijving.
Een aantal songs op de plaat wordt gedomineerd door een akoestische gitaar en zang, maar Nadia Reid experimenteert ook op bijzondere wijze met elektrische gitaren of elektronica, waardoor ze zowel kan aansluiten bij het rijke oeuvre van Joni Mitchell als bij de indringende muziek van Sharon van Etten of de verleidelijke klanken van Julie Byrne, om maar eens drie uitersten te noemen.
Het maakt van Preservation een opvallend veelzijdige plaat, waarop eigenlijk alles dat Nadia Reid aanraakt in goud verandert. Het zorgt ervoor dat Nadia Reid zich met haar tweede plaat definitief schaart onder de smaakmakers van de hedendaagse folk scene. En ik heb zomaar het idee dat Preservation voorlopig nog niet is uitgegroeid. Erwin Zijleman