Ik voorspelde destijds op deze BLOG wereldheerschappij voor de singer-songwriter uit Memphis, Tennessee, maar daarvan is het vooralsnog helaas niet gekomen.
Met haar nieuwe plaat kan Valerie June echter opnieuw een gooi doen naar de erkenning die ze zo verdient en aan de kwaliteit van haar plaat zal het wederom niet liggen.
Op haar vorige plaat kon Valerie June een beroep doen op topproducer Dan Auerbach en orgelvirtuoos Booker T. Jones, wat Pushin' Against A Stone een flinke zet in de rug had moeten geven. De grote namen ontbreken op de nieuwe plaat (buiten wat achtergrondvocalen van Norah Jones), maar heel veel invloed op het geluid van Valerie June heeft het niet gehad.
Haar muziek ademt nog steeds de muzikale tradities van het diepe zuiden van de Verenigde Staten, maar het knappe van de muziek van Valerie June is ook dit keer dat ze ook overweg kan met het muzikale verleden van de noordelijker gelegen Appalachen.
Ook op The Order Of Time beperkt Valerie June zich niet tot één of twee genres. The Order Of Time citeert uit de archieven van de gospel, soul, blues, country, rock en rhythm & blues en daarmee heb ik alleen de belangrijkste genres waarmee de singer-songwriter uit Memphis aan de haal gaat genoemd.
Voor The Order Of Time zijn flink wat muzikanten de studio in gedoken en zij staan garant voor een opvallend veelzijdig geluid. Zeker wanneer de blazers worden ingezet kan The Order Of Time uit de voeten met moddervette soul, maar Valerie June kiest dit keer ook opvallend vaak voor een bezwerend, wat psychologisch aandoend geluid of een wat zweverig geluid met veel strijkers.
The Order Of Time moet het misschien doen zonder de hele grote namen, maar het veelkleurige gitaarspel en de bijdragen van het orgel doen echt niet onder voor de muzikale impulsen van Dan Auerbach en Booker T. Jones op de vorige plaat.
De muzikanten op de plaat staan garant voor een geluid waarin de stem van Valerie June flink wat ruimte krijgt en het is een stem waar je van moet houden. Ook op haar nieuwe plaat klinkt Valerie June weer wat nasaal of lijzig. Het doet af en toe wat denken aan de stem van Macy Gray, maar de Amerikaanse kan ook tekeer gaan als Amy Winehouse in haar beste dagen. Het is ook een stem die na enige gewenning steeds beter wordt en die uiteindelijk net zo makkelijk overtuigt met rauwe uithalen als met gevoelige passages.
The Order Of Time is een plaat die, zeker in de zweverigere passages, vaak aangenaam voortkabbelt, maar ondertussen verleidt en bezweert de muziek van Valerie June meedogenloos.
Na het relatief beperkte succes van Pushin' Against A Stone ga ik Valerie June niet nogmaals wereldheerschappij voorspellen, maar dat ze een verbluffend goede en verrassend veelzijdige Amerikaanse rootsplaat heeft gemaakt is voor mij zeker. Erwin Zijleman