Het debuut van de uit Portland, Oregon, afkomstige, maar tegenwoordig vanuit het zonnige Los Angeles opererende singer-songwriter, brengt daar verandering in en laat horen dat Alexandra Savior iemand is om rekening mee te houden.
De Amerikaanse werkte vorig jaar al met Alex Turner, die we natuurlijk kennen van The Arctic Monkeys, maar die op het debuut van Alexandra Savior vooral invloeden van één van zijn andere muzikale projecten laat doorklinken.
Op Belladonna Of Sadness maakt Alexandra Savior immers muziek die meer dan eens doet denken aan die van The Last Shadow Puppets. De songs van de Amerikaanse zangeres lijken geregeld weggelopen uit een ver verleden, net zoals de muziek van de tweede band van Alex Turner dat doet.
Belladonna Of Sadness is voorzien van een stemmig geluid dat soms doet denken aan muziek uit de jaren 50, 60 en 70, maar Alexandra Savior kan ook verrassend eigentijds klinken en vindt met haar debuut aansluiting bij het betere werk van bijvoorbeeld Lana Del Rey.
Alex Turner weet inmiddels prima hoe wat nostalgisch aandoende muziek moet klinken en het is muziek die met de mooie stem van Alexandra Savior nog net wat verleidelijker klinkt dan die van zijn eigen bandje.
Het debuut van Alexandra Savior werd overigens ook deels geproduceerd door James Ford, die eerder mooie dingen deed voor Haim en Florence & The Machine en verantwoordelijk lijkt voor de wat meer eigentijdse klanken op Belladonna Of Sadness.
Alexandra Savior is nog piepjong, maar dat hoor je eigenlijk niet op haar debuut. De Amerikaanse maakt indruk met even verleidelijke als onderkoelde vocalen en beweegt zich soepel door het fraaie en veelzijdige muzikale landschap van haar gelouterde producers.
Natuurlijk mist de pas 21-jarige Amerikaanse zangeres de doorleving van bijvoorbeeld Beth Gibbons, maar ook als haar muziek de kant opschuift van Portishead blijft Alexandra Savior verrassend makkelijk overeind.
Met de stem, het talent en de looks van Alexandra Savior is het een fluitje van een cent om als popprinses aan de weg te timmeren, maar de Amerikaanse singer-songwriter heeft gelukkig gekozen voor een wat eigenzinniger geluid.Dat siert haar.
Het is een geluid dat op Belladonna Of Sadness meerdere kanten op schiet, variërend van nostalgische klanken tot stuwende pop, maar het is ook een geluid dat altijd aan de goede kant van de streep blijft. Omdat Belladonna Of Sadness ook nog eens een plaat is die nog een tijd lang beter wordt, durf ik inmiddels best te concluderen dat Alexandra Savior met haar debuut ruimschoots voldoet aan de hoge verwachtingen. En er zit echt nog veel meer in. In de gaten houden dus deze Alexandra Savior. Erwin Zijleman