Tijdens zijn rehab kwam hij in contact met een muzikant die met Gram Parsons en Little Feat had gespeeld en werd Felix Bechtolsheimer verliefd op de Amerikaanse muziek.
Het is muziek die de basis vormde voor de band die hij bij terugkeer in Engeland formeerde, Hey Negrita.
Deze band maakte het afgelopen decennium een handvol slechts in kleine kring bejubelde platen en krijgt nu een vervolg in de nieuwe band van Felix Bechtolsheimer, Curse Of Lono.
Severed, het debuut van de band, werd vorig jaar vooraf gegaan door een titelloze EP, die met name in Engeland kon rekenen op uiterst positieve kritieken. Ik hoop dat het debuutalbum van de band deze positieve kritieken ook gaat krijgen, want Severed is een bijzonder sterke plaat.
Curse Of Lono borduurt voort op de muziek die Felix Bechtolsheimer met Hey Negrita maakte, maar bestrijkt een nog breder palet. De Britse band gaat op haar debuut aan de haal met invloeden uit de Amerikaanse countryrock en bluesrock uit het verleden (van Gram Parsons tot Little Feat), maar voegt ook elementen uit de Britse psychedelica en folk toe en is bovendien niet vies van invloeden uit de jazz, de blues en de hedendaagse alt-country en indie-rock. Het wordt allemaal samengesmeed tot een geluid dat je onmiddellijk bij de strot pakt en pas weer los laat wanneer de laatste noten van Severed na bijna 40 minuten wegsterven.
Het debuut van Curse Of Lono is een behoorlijk donkere plaat. Het roemloze einde van zijn geesteskind Hey Negrita is Felix Bechtolsheimer niet in de koude kleren gaan zitten en ook zijn heroïneverslaving uit het verleden heeft nog steeds impact op zijn leven.
Het levert een plaat op die qua geluid doet denken aan de platen die Daniel Lanois in het verleden produceerde. Severed klinkt donker en dreigend, maar staat ook vol met muziek en songs van een enorme schoonheid.
Het is muziek die zompig en zweverig kan klinken en dan zelfs wel wat doet denken aan die van Pink Floyd, maar Curse Of Lono kan ook opvallend stevig of juist zeer ingetogen en rootsy uit de hoek komen.
Zeker wanneer wordt gekozen voor bijna jammende muzikale passages is Severed een heerlijk zweverige luisterstrip, maar Curse Of Lono overtuigt net zo makkelijk met ingetogen en dwars door de ziel snijdende luisterliedjes of rauwe blues waarin persoonlijk leed de boventoon voert.
De LP lag hier een maand of drie geleden al op de mat en is inmiddels compleet grijs gedraaid. Severed is in die drie maanden alleen maar beter geworden en is inmiddels een plaat die me zeer dierbaar is. Dat gaat ook niet meer veranderen, dus deze staat alvast voor mijn jaarlijst.
Heel veel aandacht krijgt de plaat vooralsnog niet, maar geloof me, Severed van Curse Of Lono is een parel en verplichte kost voor een ieder die de rootsmuziek een warm hart toedraagt. Ook liefhebbers van minder rootsy rockmuziek zijn bij deze overigens gewaarschuwd voor de schoonheid van Severed van Curse Of Lono. Erwin Zijleman
Severed van Curse Of Lono ligt naar verluid pas in juni in de Nederlandse platenzaken, maar kan in verschillende formaten al wel worden verkregen via Amazon: https://www.amazon.co.uk/Severed-Curse-Lono/dp/B06W579R7J/.