Ook opvolger Ancient Crime uit 2012 imponeerde met intieme en vaak ingetogen songs, al kleurde Kim Janssen zijn songs dit keer ook wat voller in met een fraaie en klassiek aandoende orkestratie.
Dynasty, de openingstrack van zijn derde plaat Cousins, laat een heel ander geluid horen. In deze openingstrack kiest Kim Janssen voor een vol geluid waarin niet alleen de klassieke accenten van Ancient Crimes terugkeren, maar ook flink wat elektronica wordt ingezet.
Het doet wel wat denken aan de muziek van Sigur Rós, wat ook niet zo gek is, want Sigur Rós arrangeur Erikur Orri Ólaffson heeft bijgedragen aan Cousins. Door het vollere geluid doet de muziek van Kim Janssen op Cousins overigens ook wel wat denken aan die van succesvolle muzikanten als Ben Howard, maar iedereen die denkt dat Kim Janssen zijn ziel aan de duivel van de commercie heeft verkocht heeft het mis.
Cousins klinkt voller en uitbundiger dan zijn twee voorgangers, maar Kim Janssen is er in geslaagd om de intimiteit van zijn vorige twee platen te behouden. Kim Janssen pakt op Cousins af en toe flink uit, maar de instrumentatie is net zo vaak uiterst subtiel, waardoor Kim Janssen ook zijn meer ingetogen kant kan laten zien.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon valt op hoe mooi en subtiel de instrumentatie is en hoe prachtig de plaat klinkt. Cousins is voorzien van een voor Kim Janssen begrippen opvallend vol geluid, maar van overdaad is nergens sprake. Er gebeurt van alles op Cousins, maar het staat altijd in dienst van de songs van Kim Janssen, die ook op deze derde plaat weer van hoog niveau zijn.
Net als op voorganger Ancient Crime zorgen de accenten uit de klassieke muziek voor veel dynamiek, waarna de elektronische impulsen zorgen voor de sprookjesachtige klankentapijten die ook de muziek van Sigur Rós zo fascinerend maken. Het valt niet mee om dit alles te combineren in de mix, maar dankzij de inzet van technici van naam en faam klinkt Cousins werkelijk fantastisch.
Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van de verstilde songs van Kim Janssen wat teleurgesteld zullen zijn, maar geef de plaat een kans en je merkt dat de songs van Kim Janssen na enige gewenning nog altijd diep onder de huid kruipen.
Cousins doet het het best wanneer je de plaat niet vergelijkt met zijn voorgangers en in het hokje van de rootsmuziek probeert te duwen. Kim Janssen heeft immers een plaat gemaakt die zich niet in een hokje laat duwen en die op bijzondere wijze grootsheid en intimiteit combineert.
Ik heb Cousins al heel lang in huis en heb daarom het proces dat nodig is voor volledige acceptatie van deze plaat inmiddels doorlopen. Dit proces heeft ervoor gezorgd dat verbazing heeft plaatsgemaakt voor bewondering. Cousins is een prachtplaat vol geheimen en een bijna onwaarschijnlijke groeipotentie. Erwin Zijleman