Het nieuwe album van de voormalige voorman van The Kinks wordt hier en daar de hemel in geprezen als onbetwist meesterwerk, maar wordt net zo makkelijk verguisd als een plaat van een muzikant die inmiddels duidelijk over zijn top heen is.
De waarheid ligt ergens in het midden. Ray Davies woont al geruime tijd in de Verenigde Staten (aan het begin van het millennium werd hij nog eens neergeschoten bij een overval in New Orleans) en gaf zijn biografie een paar jaar geleden ook de titel Americana mee.
De titel van de gelijknamige plaat verwijst vooral naar het leven van Ray Davies in de Verenigde Staten en niet zozeer naar het gelijknamige genre. Aan de andere kant laat Ray Davies zich op zijn nieuwe plaat wel begeleiden door de Amerikaanse alt-country band The Jayhawks.
Dat is voor de band uit Minneapolis overigens niet nieuw, want een maand of wat geleden schitterden ze in dezelfde rol nog op de bijzonder overtuigende plaat van de eveneens Britse singer-songwriter Wesley Stace (luister zeker naar deze plaat!).
Vergeleken met deze Wesley Stace heeft Ray Davies aanzienlijk meer last van slijtage van de stembanden, want de stem van de inmiddels 72-jarige muzikant klinkt op Americana vaak wat dun.
Het schrijven van uitstekende popsongs is Ray Davies echter nog niet verleerd. Americana bevat natuurlijk geen songs van het kaliber van Kinks klassiekers als Waterloo Sunset, Sunny Afternoon of Days, om er maar eens drie te noemen, maar met het niveau van de songs op de plaat is echt niets mis.
Integendeel. Op Americana slaat Ray Davies, samen met The Jayhawks, een brug tussen zijn typisch Britse songs en de Amerikaanse rootsmuziek waarmee hij zich inmiddels al een aantal decennia omgeeft.
The Jayhawks zijn, net als op het album van Wesley Stace, uitstekend op dreef (met een aantal malen een glansrol voor de vocalen van Karen Grotberg) en geven Ray Davies een aantal malen een zetje in de goede richting. Voor vocaal vuurwerk moet je niet meer bij de Brit zijn, maar na enige gewenning groeit Americana flink door en winnen ook de spoken word tracks voor mij aan kracht.
Het siert Ray Davies dat hij nog altijd kan voortborduren op het glorieuze werk van The Kinks, maar dat hij ook nog altijd nieuwe wegen in slaat. En de verhalen die Ray Davies op Americana vertelt zijn, vrijwel zonder uitzondering prachtig.
Een wereldplaat of meesterwerk durf ik Americana zeker niet te noemen, al is het maar vanwege de lang niet altijd even goede zang, maar ook een acceptabele plaat van een van de grootste singer-songwriters aller tijden is nog altijd een stuk interessanter dan het meeste andere dat momenteel verschijnt. En Americana blijkt gelukkig ook nog eens een flinke groeiplaat. Erwin Zijleman